Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση χορού» Ali/ Nous sommes pareils» που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών.

Στη σκηνή μια καρέκλα, μια λάμπα, τέσσερις πατερίτσες και δύο άντρες πανομοιότυπα ντυμένοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, καθώς ο ένας διαθέτει μόνο ένα πόδι. Μέσα στην απόλυτη σιωπή ακούγεται αρχικά ο θόρυβος των βημάτων εμποτισμένος με χτυπήματα από δεκανίκια. Κι έπειτα ο χώρος πλημμυρίζει από τους ήχους ενός μελαγχολικού ρεμπέτικου.

Ετσι ξεκινάει το πρώτο μέρος από το δίπτυχο Ali/ Nous sommes pareils... στο οποίο οι γνωστοί σε μας αδελφοί Αli και Hedi Thabet -πέρυσι τους θαυμάσαμε στο Rayahzone- συνεργάζονται με τον ακροβάτη-χορευτή Mathurin Bolze και την ομάδα του Cie mpta (Compagnie les mains, les pieds et la tete aussi), δημιουργώντας ένα θέαμα, κάπου ανάμεσα στο χορό και στο τσίρκο, που μπορεί να μη διαθέτει ευρηματική χορογραφία, αποπνέει όμως σπάνια συγκίνηση.

Στο «Αli», ο Hedi Thabet και ο Mathurin Bolze εξερευνώντας τον εαυτό τους μέσα από τον Αλλον, φτάνουν στα άκρα τα όρια του σώματος ταλαντεύονται στο ρυθμό της αναπνοής τους, συνδέουν τα μέλη τους φτιάχνοντας σκηνικά συμπλέγματα, ενώνονται και αποχωρίζονται για να φτάσουν στο τέλος στην απόλυτη ταύτιση.

Και οι δύο διαθέτουν εξαιρετική κινησιολογική ευφράδεια, ενώ η αναπηρία του Hedi (ας μην ξεχνάμε ότι σε ηλικία 2 ετών αρρώστησε από καρκίνο των οστών και ακρωτηριάστηκε) μετατρέπεται σε πλεονέκτημα, προσθέτοντας στην παράσταση μια ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και χάρη.

Και πάνω απ΄ όλα, στις δύσκολες στιγμές που περνάμε, μας αποδεικνύει πως η δύναμη της ψυχής καταλύει κάθε εμπόδιο.

Το δεύτερο κομμάτι (Nous sommes pareils...) εμπνέεται από ένα στίχο του Γάλλου ποιητή Ρενέ Σαρ («Φανέρωση της ποίησης, ποίηση της ποίησης» ονόμασε το αντισυμβατικό του έργο ο Μορίς Μπλανσό), που σε ελεύθερη απόδοση, φέρει τον μακροσκελή, υπαινικτικό τίτλο:

«Μοιάζουμε με τους βατράχους, που μέσα στην ησυχία της νύχτας, χωρίς κανείς να μπορεί να τους δει, καλούν ο ένας τον άλλο κρώζοντας την αγάπη τους, παραδομένοι στη μοίρα του σύμπαντος».

Σε αυτό οι αδελφοί Thabet με την επιδέξια Ελληνίδα χορεύτρια Αρτεμη Σταυρίδη αφηγούνται την ερωτική ιστορία δύο αντρών με μία γυναίκα. Ταυτόχρονα, όμως, «αφηγούνται» την υπόγεια σχέση του ρεμπέτικου με την παραδοσιακή μουσική των Σούφι της Τυνησίας. Χρησιμοποιώντας την έρευνα του μουσικολόγου Sofyann Ben Youssef και έχοντας στη σκηνή ζωντανή ορχήστρα από Ελληνες και Τυνήσιους μουσικούς (Στέφανος Φίλος, Γιάννης Νιάρχος, Nidhal Yahyaoui κ.ά.) συνδιαλέγονται με τους δύο πολιτισμούς και μάλιστα σε μια απόκρυφη μορφή τους. Γιατί το μεν ελληνικό ρεμπέτικο στην κλασική του περίοδο είχε θεωρηθεί μουσική του περιθωρίου, ενώ η μουσική των Σούφι ήταν για αιώνες απαγορευμένη.

Μέσα, λοιπόν, σε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη από σπαρακτικούς ήχους και εξαίσια τραγούδια που εκτονώνεται σε ένα ζεϊμπέκικο, οι τρεις ερμηνευτές μορφοποιούν την ιλιγγιώδη ουσία της επιθυμίας, κατακτώντας συναισθηματικό βάθος.

Και εδώ η υπέρβαση έχει τον πρώτο λόγο, καθώς ο Hedi τρέχει πάνω στο μοναδικό του πόδι και μαζί με τους άλλους στροβιλίζεται δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό.

Η παράσταση, που αναστατώνει τις συνήθειες, ολοκληρώνεται με τη στωικότητα της συμφιλίωσης.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ - [email protected]