Άκρως ενδιαφέρον θέμα σε μια καλοστημένη παράσταση που όμως στερείται δυναμικής.

Μια πτήση, μια έκρηξη, μια δίκη. Μια δικαστική αίθουσα, καταθέσεις, ορολογίες. Ξύλινοι διάλογοι με ορθολογικά επιχειρήματα και στοχασμούς για την τρομοκρατία, το δίκαιο, την ανθρώπινη αξία. Πολλοί αριθμοί. Ο αριθμός των θυμάτων, ο αριθμός όσων σώθηκαν, αναλυτικά το χρονικό της επίθεσης, η προβλεπόμενη διάρκεια εκκένωσης ενός  γηπέδου, η ακριβής ώρα αποστολής ενός σημαντικού μηνύματος. Και στο βάθος ένα θεμελιώδες ερώτημα. Είναι η ζωή κάθε ανθρώπου τελικά μοναδική και έχει την ίδια αξία ή η αρχή αυτή ανακαλείται σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως πχ μια τρομοκρατική επίθεση; Με δύο λόγια, ελευθερία ή ασφάλεια;

Αυτός είναι ο κόσμος της παράστασης «Terror» (Μετάφραση: Ευαγγελία A. Νάνου) που σκηνοθετεί ο Γιώργος Οικονόμου. Γραμμένο από το Γερμανό συγγραφέα και δικηγόρο Φέρντιναντ φον Σίραχ, το δικαστικό δράμα που παρακολουθούμε (Διασκευή: Μιρέλλα Παπαοικονόμου) στη σκηνή του Θεάτρου Αθηνών ξεκινάει με μία μεγάλη αβάντα, το θέμα της.

Στην παράσταση δικάζεται ο Γερμανός επισμηναγός που κατέρριψε αεροσκάφος τον έλεγχο του οποίου είχαν πάρει αεροπειρατές. Το  υπό ομηρία αεροσκάφος της Lufthansa  είχε ξεκινήσει από το Βερολίνο με 164 επιβάτες και στόχος των τρομοκρατών ήταν  να το ρίξουν στο γήπεδο Allianz Arena του Μονάχου κατά τη διάρκεια  αγώνα με 70.000 φίλαθλους. Μόλις ενημερώθηκε η κυβέρνηση της Γερμανίας για το συμβάν έστειλε δύο μαχητικά αεροσκάφη για να παρακολουθούν την κατάσταση, όμως δεν έδωσε ποτέ εντολή κατάρριψης του αεροπλάνου. Την ύστατη στιγμή και με δική του πρωτοβουλία ο επισμηναγός Λαρς Κοχ εκτόξευσε ρουκέτα η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κατάρριψη του υπό ομηρία αεροσκάφους, τον θάνατο των 164 επιβατών και την σωτηρία των 70.000 φίλαθλων.

Εκκινώντας από ένα ηθικό δίλημμα, η ιστορία δημιουργεί πλήθος προβληματισμών πολιτικών, ηθικών και φιλοσοφικών προεκτάσεων οι οποίοι παρουσιάζονται με τον αποστεωμένο δικαστικό λόγο προτού απευθυνθούν στο (θεατρικό) κοινό για την ετυμηγορία. Και εδώ ακριβώς έγκειται η μεγάλη αρετή του έργου. Μετατοπίζει το βάρος της απόφασης στο θεατή καθώς στο τέλος του έργου το κοινό ψηφίζει και αποφασίζει την καταδίκη ή όχι του πιλότου. Με αυτό τον τρόπο ο θεατής γίνεται μέτοχος του διλήμματος που με τη σειρά του τον κάνει «ενεργό» θεατή, δίνοντάς του παράλληλα ένα μάθημα για το πόσο αμφιλεγόμενη μπορεί να γίνει και η ίδια η έννοια της δικαιοσύνης. Η ψηφοφορία του κοινού έχει περισσότερο ουσιαστικό παρά επικοινωνιακό ρόλο.

Έχοντας αυτή τη δυνατή πρώτη ύλη, ο σκηνοθέτης δεν καταφέρνει να απογειώσει το αποτέλεσμα παρόλο που δημιουργεί μια καλοστημένη παράσταση με σωστές ερμηνείες (εύγλωττος, τυπικός και ισορροπημένος ο Βασίλης Παλαιολόγος ως πρόεδρος, ομιλητικός και σωστά ήπια παθιασμένος ο Γιάννης Στεφόπουλος ως συνήγορος υπεράσπισης, προσηλωμένος σε αυτό που θεωρεί σωστό ο Στέλιος Δημόπουλος ως ο κατηγορούμενος επισμηναγός, πειστική, αναλυτική και όταν πρέπει εριστική η Βάσω Καβαλιεράτου ως εισαγγελέας, τυπικός και σφιγμένος ως όφειλε ο ανώτερος αξιωματικός του Κώστα Ανταλόπουλου, πιο συναισθηματική και ανθρώπινη η Νάνσυ Μπούκλη ως μάρτυρας κατηγορίας). Η παράσταση έχει ενδιαφέρον κείμενο και κινεί την προσοχή του θεατή ακόμη και αν διαφωνεί με τα επιχειρήματα που ακούγονται- όχι όλα επιτυχημένα ομολογουμένως. Όμως μοιάζει περισσότερο με αναπαράσταση δίκης. Η μουσική επένδυση, οι φωτισμοί, το γεγονός πως οι ηθοποιοί βγαίνουν για λίγο στο χώρο των θεατών και η οθόνη που καταγράφει είναι ωραίες πινελιές αλλά δίνουν την αίσθηση μιας ανολοκλήρωτης σκηνοθετικής άποψης. Κι έτσι γίνεται συχνά άνευρη και βαρετή.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία Γιώργος Οικονόμου
Μετάφραση: Ευαγγελία A. Νάνου
Διασκευή: Μιρέλλα Παπαοικονόμου
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώτα Δημητριάδη
Βοηθός Παραγωγής: Αλεξάνδρα Ξυδά
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης

Info
Θέατρο Αθηνών
Δευτέρα & Τρίτη: 21.00
​Βουκουρεστίου 10
2103312343
Προπώληση: ticketmaster.gr

ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ ΙΩΑΝΝΑ