Ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην κωμωδία του Στίβεν Σακς στον Πολυχώρο VAULT.

Τι θα συμβεί όταν μια άνεργη μπαργούμαν κι ένας διάσημος εκτιμητής έργων τέχνης συναντιούνται ένα απόγευμα σε ένα σπίτι-κοντέινερ στο Bakersfield της Καλιφόρνια; Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η συγκινητική και ανατρεπτική κωμωδία του Στίβεν Σακς, «Σημάδια Στην Ομίχλη» (Bakersfield Mist) θέτει ερωτήματα για τη φύση της τέχνης και τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, μέσα από τη συνάντηση δύο ταξικά διαφορετικών κόσμων.Ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, με τη Ράνια Σχίζα και τον Νίκο Παντελίδη. Ο ηθοποιός συστήνεται στο click@life και υπογραμμίζει την επικαιρότητα του έργου του Σακς.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι παιδί του κέντρου. Στο κέντρο ενηλικιώθηκα και όταν έφυγα για να σπουδάσω γραφιστική στα Τ.Ε.Ι. Αθήνας στο Αιγάλεω, πάλι στο κέντρο έμεινα. Τελείωσα τη σχολή και εργαζόμουν ως γραφίστας. Το θέατρο προέκυψε έπειτα από κάποια χρόνια, δυο τρεις συμπτώσεις και μια αστραπιαία απόφαση. Σπούδασα υποκριτική στο Θεατρικό Εργαστήρι του Άκη Δαβή.

Σήμερα ζω στο κέντρο. Μου αρέσει πολύ να περπατάω. Δεν οδηγώ. Δεν έχω οδηγήσει ποτέ. Πηγαίνω στις δουλειές μου περπατώντας, με το metro, με τον ηλεκτρικό, τα λεωφορεία ή τα τρόλεϊ! Έχω τόσες επιλογές. Όμως ναι το κέντρο της Αθήνας είναι πια βρώμικο, σκοτεινό και είναι φορές που αν δεν αγαπάει κάποιος πολύ την πόλη θέλει να φύγει. Θέλει να φύγει με το καράβι της γραμμής που αναχωρεί από την Ακαδημίας, τη Σταδίου ή την Πατησίων έχουμε πια πολλές επιλογές. Δεν είναι λιμάνι μόνο ο Πειραιάς. Όταν απελπίζομαι από την όψη της πόλης σκέφτομαι το ποίημα της Γώγου “Πάνω κάτω η Πατησίων” και απαντώ μέσα μου ότι αν κοιτάξεις λίγο ψηλά βλέπεις την Ακρόπολη. Και συνεχίζω.

Μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης. Και τώρα θέλω. Θέλω να δω τη γη από μακριά. Θέλω να κοιτάζω αυτόν τον μικρό κακοποιημένο πλανήτη ενώ το διαστημόπλοιο στο οποίο θα βρίσκομαι, θα απομακρύνεται με προορισμό τον Άρη.

Όταν είδα το “Μωρό της Μακόν” του Πίτερ Γκριναγουέι έκανα λέξεις όλες μου τις σκέψεις. Κατάλαβα ότι όλοι μας παίζουμε ρόλους σε αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα και ότι προσαρμοζόμαστε ή αν θέλετε αφομοιώνουμε με εκπληκτική άνεση τα εξωτερικά ερεθίσματα. Αλλιώς μιλάμε και χειρονομούμε μπροστά στον διευθυντή της εταιρείας που εργαζόμαστε και διαφορετικά στον άνθρωπο που μας ανοίγει την πόρτα στο εστιατόριο που έχουμε κλείσει τραπέζι. Αλλιώς στον σύντροφό μας και αλλιώς στη μητέρα, τον πατέρα, τον αδελφό. Ρόλοι μέσα στους οποίους γλιστρούμε με άνεση και μαεστρία. Δεν αναφέρω καν, τι γνωρίζουμε για τον εαυτό μας και τι ή πόσα αποφεύγουμε να παραδεχτούμε σε εμάς τους ίδιους, παρά το γεγονός ότι τα αντιλαμβανόμαστε. Είμαστε επαγγελματίες ηθοποιοί στη ζωή. Αυτή η ανατριχιαστική συνειδητοποίηση με μετακίνησε από το σύμπαν που είχα φτιάξει για να ζω. Έπειτα μια σύμπτωση και άλλη μια, με οδήγησαν στο Θεατρικό Εργαστήρι του Άκη Δαβή. Λίγα χρόνια μετά μια άλλη ταινία, “Κλέφτης η η Πραγματικότητα” της Αντουανέττας Αγγελίδη, έγινε η αφορμή να  παραιτηθώ από την διαφημιστική εταιρεία που εργαζόμουν ως γραφίστας, για να παίξω. Είχα ζητήσει τρεις εβδομάδες άδεια άνευ αποδοχών και όταν μου απάντησαν αρνητικά τότε παραιτήθηκα. Δεν το έχω μετανιώσει ποτέ.

Επηρεάζομαι από τον καιρό, τη μουσική, μια κουβέντα, ένα βλέμμα. Σίγουρα έχω επηρεαστεί από τον δάσκαλό μου στο θέατρο. Με έχει επηρεάσει βαθιά η ευγένειά του και η αφοσίωσή του σε αυτό που τόσο αγαπούσε. Με έχει επηρεάσει στους μηχανισμούς του λόγου και της ανάπτυξης του ρόλου και πάρα πολλά ακόμη. Έχω επηρεαστεί από αρκετούς ανθρώπους που έχω δουλέψει όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα από τον Θόδωρο Εσπίριτου και τον Δημήτρη Καντιώτη. Τελικά συνειδητοποιώ ότι πηγαίνοντας από τη μια θεατρική δουλειά στην άλλη, σιγά-σιγά με τον καιρό, χτιζόταν όλο αυτό που έχω μέσα μου. Και ότι όλο αυτό το υλικό είναι δομημένο επάνω από την ακλόνητή μου πίστη, ότι η θεατρική πράξη είναι κυριολεκτικά μαγική τελετή. Γράφοντας “μαγική” δεν εννοώ “υπέροχη”. Εννοώ τη μετατροπή του χώματος σε χρυσό. Είναι αλχημεία.

Στην παράσταση «Σημάδια στην Ομίχλη» μία γυναίκα, η Μωντ Γκούντμαν, έχει αγοράσει για τρία δολάρια ότι πιο απαίσιο έχει βρει σε ένα παλαιοπωλείο για να κάνει φάρσα σε μια φίλη της. Έναν φρικτό πίνακα ζωγραφικής. Η φίλη της αρνείται το δώρο και τον πετά έξω από την πόρτα της. Όταν το πάρτι τελείωσε, η Μωντ βρίσκει στα πόδια της τον καμβά και τον παίρνει μαζί της. Λίγο καιρό μετά πουλώντας κάποια πράγματα έξω από το σπίτι της, ο δάσκαλος καλλιτεχνικών του σχολείου της περιοχής της λέει ότι ίσως αυτός ο πίνακας να είναι Τζάκσον Πόλοκ. Τότε αρχίζει η προσπάθειά της να αναγνωριστεί αυτός ως αυθεντικός. Ο Λάιονελ Πέρσι, ένας εκτιμητής έργων τέχνης από την Νέα Υόρκη έρχεται στο σπίτι της Μωντ και βρίσκεται αντιμέτωπος με τον καθρέφτη του. Με έναν καθρέφτη που δείχνει ξεκάθαρα της αδυναμίες, τα πάθη, τους φόβους, τις ελλείψεις, τις ενοχές, τους ψεύτικους τρόπους που αποφεύγει την πραγματικότητά του. Όπως αποφεύγει να πάει στο σαλόνι του σπιτιού του και βρίσκει διαφορετικούς δρόμους κάθε φορά που χρειάζεται να πάει στην κουζίνα, έτσι με εκπληκτική δεξιοτεχνία αποφεύγει τις πραγματικές του ανάγκες. Αποφεύγει τον εαυτό του. Όπως προανέφερα, όλοι παίζουμε ρόλους. 

Η ιδιαιτερότητα του έργου είναι ότι η αλήθεια που φέρει δεν είναι ειπωμένη με μεγάλα λόγια, ενώ η επικαιρότητά του ο αγώνας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα μικρό, διακριτικό “τραγούδι” για τον αγώνα. Για τον αγώνα ενός απλού ανθρώπου να καταφέρει τον σκοπό του παρά τις αντιξοότητες της ζωής. Παλεύει ή πιο απλά ζει.

Αισθάνομαι υπερήφανος που παραμέρισα τις όποιες μου αρνητικές σκέψεις και ασχολήθηκα με το θέατρο. Κάποια πράγματα τα κάνεις ή όχι. Δεν τα συζητάς. Το έκανα. Είμαι εδώ και είμαι χαρούμενος.

Ένα είναι το θέατρο αλλά πολλά τα κείμενα και οι οπτικές γωνίες. Όνειρα; Θέλω να παίξω “Ριχάρδο Γ” του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και το “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Σάμιουελ Μπέκετ.

Κείμενο: Stephen Sachs Μετάφραση- Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος

Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Όλγα Ντέντα Σχεδιασμός Φωτισμού: Κατερίνα Μαραγκουδάκη Video: Στέφανος Κοσμίδης Ηχητικά Τοπία: Λιάνα Τζερεφού Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Θεοδωρίδου Φωτογραφίες παράστασης: Στέλιος Δανιήλ & Γεωργία Σιέττου Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Διανομή: Ράνια Σχίζα – Νίκος Παντελίδης

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

Info
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS: Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός. Έως την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, κάθε Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 18:30, για 20 παραστάσεις. ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90' (χωρίς διάλειμμα). ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Γενική είσοδος: 13 ευρώ. Προπώληση viva: 10 ευρώ. Φοιτητές / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ, Ατέλειες: 5 ευρώ.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ