Βαλέρια Δημητριάδου: «Η αποδοχή είναι από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου»

ΠΕΜΠΤΗ, 02 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020

Η ηθοποιός συμμετέχει στην παράσταση «The Proof Show» που θα κάνει πρεμιέρα στις 8 Ιανουαρίου στο Red Jasper Theatre (πρώην Β’ Σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας).

Η μουσικοθεατρική ομάδα ValSia μετά τη «Σταχτομπούτα» (2017-18) και το «Μικρό σπίτι στην Αθήνα» (2019), που παίχτηκε στο Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, παρουσιάζει τη νέα της δουλειά “The Proof Show” στο Red Jasper Theatre (πρώην Β’ Σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας), ένα έργο εμπνευσμένο από το παραμύθι "Sole, Luna e Talia” από το “Pentamerone” του Τζιαμπατίστα Μπαζίλε.

Η Βαλέρια Δημητριάδου και η Αθανασία Κουρκάκη είναι οι δύο ηθοποιοί που απαρτίζουν την ομάδα. Η πρώτη συστήνεται στο click@life.

Γενικά έχω αλλάξει πολλούς τόπους διαμονής. Γεννήθηκα στη Γεωργία, σ’ ένα χωριό Ποντίων προσφύγων, που λέγεται Τσάλκα. Μετά μέναμε οικογενειακώς στη Ρωσία (στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα) και ήρθαμε στην Ελλάδα όταν ήμουν 5. Μέναμε για κάποια χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αλλά ουσιαστικά μεγάλωσα στην Αλεξανδρούπολη.

Έχω αλλάξει επίσης πολλά σπίτια όσο μένω στην Αθήνα: 5 μέσα σε 7 χρόνια. Μόλις μετακόμισα στον Βύρωνα. Μου αρέσει γιατί είναι γειτονιά και αυτό είναι κάτι που μου λείπει από τις μεγάλες πόλεις, έχει βουνό για βόλτα με τα σκυλιά στα 10 λεπτά περπάτημα από το σπίτι και γενικά αυτό το κέντρο-απόκεντρο καταλαβαίνω ότι μου ταιριάζει. Από την άλλη είναι κι αυτό που μου δυσκολεύει τη ζωή. Δεν οδηγώ, οπότε αναγκάζομαι είτε να κυκλοφορώ με τα μέσα (που δυστυχώς ο Βύρωνας δε φημίζεται για την καλή του συγκοινωνία) είτε με το ποδήλατο (που μια χαρά η κατηφόρα στο πήγαινε, αλλά η ανηφόρα στο γύρνα είναι...).

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να λέω ότι θα γίνω όταν μεγαλώσω είναι τελωνειακός! Είδες η προσφυγιά; Και έπαιζα μάλιστα με τα παιχνίδια μου, τα έβαζα σε μια σειρά και έκανα έλεγχο στις βαλίτσες για το ταξίδι τους. Μετά θυμάμαι να λέω κάθε χρόνο άλλο. Κτηνίατρος, φαρμακοποιός, τραγουδίστρια, γυναικολόγος, ψυχολόγος, δημοσιογράφος, δασκάλα... Σχεδόν όλα δηλαδή πέραν αυτού που κάνω.

Έχω σπουδάσει στη Νομική στο ΑΠΘ και με το που πήρα το πτυχίο κατέβηκα στην Αθήνα και πέρασα στη δραματική σχολή του Εθνικού. Ασχολούμαι επίσης με τη μουσική κι έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου στο ωδείο (πιάνο).

Στο δεύτερο έτος, μετά από προτροπή της κολλητής μου, γραφτήκαμε κι οι δύο στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Δε μου άρεσε η Νομική και έπρεπε να υπάρχει κάτι στην καθημερινότητά μου να με γεμίζει. Και να που όντως έγινε με το θέατρο, κι ας πήγα απλώς για την εμπειρία. Εκεί γνωρίστηκα σχεδόν με όλα τα μέλη της ομάδας μου, τους C. for Circus και την άνοιξη του ίδιου χρόνου ξεκινήσαμε πρόβες ανεξάρτητα από το πλαίσιο που έχει μια φοιτητική ομάδα. Έτσι, τα 5 από τα 6 χρόνια που ήμουν στη Θεσσαλονίκη έκανα θέατρο ερασιτεχνικά, ώσπου αποφάσισα να το σπουδάσω και κατέβηκα στην Αθήνα.

Δεν μπορώ να πω ότι έχω συγκεκριμένες επιρροές γιατί μου αρέσουν πολλά πράγματα και διάφοροι καλλιτέχνες που είναι κι αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους. Ως προς τον τρόπο αντίληψης του θεάτρου με εκφράζει αρκετά αυτός της Αριάν Μνουσκίν και του θεάτρου του Ήλιου. Όσα προβλήματα κι αν έχει ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι κάτι που θαυμάζω και είναι πολύ κοντά σ’ αυτά που ονειρεύομαι για τη ζωή μου στο θέατρο. Άλλοι καλλιτέχνες που εκτιμώ πολύ (όχι αποκλειστικά από θέατρο) είναι ο Πιτερ Μπρουκ, ο Γιουτζένιο Μπάρμπα, ο Τσάρλι Τσάπλιν, o Lars Von Trier, ο Νικήτα Μιχάλκοφ, οι Monty Python, οι Radiohead, η Bjork, οι Pink Floyd. Πολλοί βασικά, σχεδόν νιώθω άσχημα που είπα αυτούς κι όχι άλλους τόσους που σκέφτομαι τώρα.

Το “The Proof Show” είναι μια παράσταση εμπνευσμένη από το “Sole, Luna e Talia” του Τζιαμπατίστα Μπαζίλε, το οποίο είναι η πρώτη εκδοχή του παραμυθιού της Ωραίας Κοιμωμένης. Εμείς λοιπόν, φτιάξαμε ένα δικό μας έργο για τις ωραίες κοιμωμένες του σήμερα. Δύο κορίτσια, που έχουν τυφλωθεί από τη ματαιοδοξία, παίρνουν μέρος σ’ έναν διαγωνισμό τραγουδιού. Εκεί περνάνε από διάφορες δοκιμασίες, για τις οποίες κρίνονται, με σκοπό να κερδίσει η καλύτερη. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι όντως ένα απλό talent show όπως δείχνει αλλά πρόκειται για ένα πείραμα που κάνει ο Maestro με σκοπό να ερευνήσει την ανθρώπινη φύση και τα όριά της.

Είναι ένα έργο που έχει πολλή, πάρα πολλή μουσική: 5 δοκιμασίες, με 5 διαφορετικά είδη μουσικής στα οποία δοκιμάζονται τα δύο κορίτσια. Επίσης, το γεγονός ότι σ’ όλο αυτό το εγχείρημα έχουμε προσπαθήσει να μπλέξουμε δύο κόσμους. Έναν αφηγηματικό κόσμο με έμμετρο και ποιητικό λόγο και έναν πεζό, ακραία ρεαλιστικό και σε πολλά σημεία αυτοσχεδιαστικό λόγο. Τέλος, θα υπάρχει έντονα και το στοιχείο του video καθώς θα συνομιλούν με τον Maestro (που θα προβάλλεται σε video).

Βασικά θέματα της παράστασής μας είναι η έννοια της κριτικής και της αυτοπροβολής. Ζούμε στην εποχή της εικόνας, της πληροφορίας και του ετεροπροσδιορισμού. Σε μια εποχή που ο κόσμος θέλει να προβάλει τη ζωή του, το τι έφαγε χτες και προχτές, και με ποιον το έφαγε. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι κρίνονται και κρίνουν κάθε λεπτό που περνάει είτε έχει να κάνει με τα social media, είτε με την τηλεόραση, είτε με οποιοδήποτε άλλο μέσο. Και διερωτώμαι. Γιατί όλο αυτό; Γιατί δεν αρκεί απλώς να ζούμε και υπάρχει τόση ανάγκη να ακούσουμε από κάποιον τρίτο πόσο τέλειοι είμαστε σε κάτι; Η πρώτη πρώτη και πιο απλή σκέψη που κάνω ως προς αυτό είναι επειδή μάλλον υπάρχει ένα τεράστιο κενό στις ζωές των ανθρώπων και προσπαθούν να το καλύψουν με τον λάθος τρόπο. Είσαι αυτό που δείχνεις. Κι αν αυτό που δείχνεις αρέσει, νιώθεις αποδεκτός. Και η αποδοχή είναι μια από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου και πάντα υπήρχε και θα υπάρχει. Γιατί όμως έχει πάρει τέτοια διάσταση αυτή η ανάγκη για αποδοχή; Μάλλον γιατί δεν είναι πια αυτονόητη η ουσιαστική επικοινωνία και επαφή των ανθρώπων και υπάρχει περισσότερη μοναξιά.

Δεν υπάρχει ένα μόνο είδος θεάτρου που θα ήθελα να κάνω. Θέλω να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα, άλλες μεθόδους και να ακούω διαφορετικές απόψεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχω ανάγκη, σε όποια δουλειά κι αν συμμετάσχω, να υπάρχει θετικό κλίμα με τους συνεργάτες, να υπάρχει σεβασμός και να μας “καίει” όλους να βγει μια ωραία παράσταση.

Επόμενη δουλειά για την οποία ανυπομονώ πολύ είναι το “Love and information” της Caryl Churchill, που θα παρουσιάσουμε με την ομάδα μου C. for Circus στο Εθνικό Θέατρο τον Απρίλιο.

Σύλληψη ιδέας- Κείμενο: ValSia Σκηνοθετική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Δήμος Κλημενώφ Διασκευές μουσικών κομματιών: VaISia Κίνηση: Ειρήνη Ερωφίλη Κλέπκου Video: Νικόλας Μακρής Σχεδιασμός φωτισμών: Τάκης Λυκοτραφίτης Wig styling: Μιχάλης Κουτσοθανάσης Artwork - poster: Χρήστος Συμεωνίδης Φωτογραφίες: Σπύρος Χατζηαγγελάκης

ΠΑΙΖΟΥΝ: Sole: Βαλέρια Δημητριάδου, Luna: Αθανασία Κουρκάκη, Cobra: Αρετή Τίλη, Maestro: Νίκος Χατζόπουλος (σε video προβολή).

Info: Red Jasper Theater (πρώην Β’ Σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας): Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη. Πληροφορίες – κρατήσεις: 6970089905. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από 8 Ιανουαρίου 2020 για 12 παραστάσεις
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.30. Διάρκεια: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση μέχρι την έναρξη των παραστάσεων 8 ευρώ