Και γύρισαν με τα κινητά τους τηλέφωνα μία θεατρική παράσταση μέσα στην καραντίνα. Η σκηνοθέτις Αθηνά Αξιώτου μιλά στο clickatlife.

Στους χαλεπούς καιρούς η Τέχνη είναι βάλσαμο για την ψυχή, το πνεύμα και τα μάτια και οι άνθρωποι από όλο το φάσμα της απέδειξαν μέσα στην πρωτόγνωρη κατάσταση που ζήσαμε με το lockdown που επέβαλε η πανδημική κρίση του κορονοϊού και που συνεχίζουμε να βιώνουμε ότι τη διάθεση για δημιουργία και προσφορά αυτής τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει. Ανάμεσα στους δημιουργούς που μετέτρεψαν την απομόνωση σε καλλιτεχνική, ομαδική υπόθεση ήταν και το Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού και περιχώρων. Δεκαοχτώ Έλληνες της διασποράς μαζί με την σκηνοθέτιδα Αθηνά Αξιώτου γύρισαν μία θεατρική παράσταση με τα κινητά τους τηλέφωνα, τιτλοφορώντας την «Μένουμε Ακρόπολη». 

Η σκηνοθέτις μίλησε στο clickatlife για το ιδιόμορφο αυτό πρότζεκτ. 

Όπως όλος ο κόσμος, έτσι και εμείς εδώ στο Παρίσι, αναγκαστήκαμε να κλειστούμε στα σπίτια μας λόγω της πανδημίας και να αφήσουμε τις δουλειές και τα σχέδιά μας στη μέση. Για εμένα, ένα από αυτά ήταν και η παράσταση της Λυσιστράτης του Αριστοφάνη που ετοιμάζαμε με το Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού και περιχώρων.

Δεκαοχτώ άτομα κάθε ηλικίας έπαιρναν μέρος σε αυτήν και ενώ δούλευαν με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό βρέθηκαν απομονωμένοι και άπραγοι. Η ανάγκη μου ήταν να συνεχίσω τη δουλειά μαζί τους με ό,τι μέσο είχα. Το διαδίκτυο ήταν σαφώς ο μόνος τρόπος κι έτσι βρεθήκαμε μέσω μιας πλατφόρμας και τους μίλησα για την ιδέα που γύριζε ήδη αρκετές μέρες στο μυαλό μου, να κρατήσουν δηλαδή τους ρόλους που είχαν αρχίσει να δουλεύουν προ καραντίνας, προσθέτοντας ένα καινούργιο στοιχείο, τον κορωνοϊό!

Ζήτησα να γράψει ο καθένας τους ένα κείμενο βασιζόμενος στις γραμμές τού ήρωα που θα ενσάρκωνε, που όμως πια θα είχε πληγεί από τις συνέπειες του κορωνοϊού στην Αθήνα του 411 π.Χ. Η πρόθεσή μου ήταν κατά κύριο λόγο να «ξορκίσουμε», ας μου επιτραπεί ο όρος, την κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν, τον φόβο, την αβεβαιότητα, τη μοναξιά, και πίστευα, όπως και αποδείχτηκε, ότι η διακωμώδηση «του κακού» μέσω του θεάτρου ήταν ο καλύτερος τρόπος. Διαδικτυακές πρόβες και γυρίσματα γέμισαν τις μέρες μας.

Κάθε ηθοποιός δημιούργησε κοστούμια και σκηνικά με το τίποτα, με ό,τι είχε στο σπίτι του (με σεντόνια, κουρτίνες, κατσαρολικά, χειροτεχνίες) και στο τέλος βιντεοσκόπησε με το κινητό του την σκηνή του.

Γιατί επιλέξατε να της δώσετε τον συγκεκριμένο τίτλο;

Χρησιμοποιήσαμε το γνωστό σλόγκαν «Μένουμε Σπίτι» που ακόμα και εμείς οι Έλληνες του Παρισιού ακούγαμε και βλέπαμε παντού εκείνη την περίοδο, με μια παραλλαγή βέβαια, διότι οι πιο πολλοί ήρωές μας, ή καλύτερα οι ηρωίδες, βρίσκονταν ήδη κλεισμένες στην Ακρόπολη και έπρεπε να παραμείνουν εκεί μέχρι να κοπάσει η πανδημία. Έτσι το «Μένουμε Σπίτι» έγινε «Μένουμε Ακρόπολη».

Βρισκόμαστε στην Αρχαία Ελλάδα το 411 π.Χ. όπου το σχέδιο της Λυσιστράτης με σκοπό τη λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Οι γυναίκες κηρύσσουν ερωτική αποχή και κλείνονται στην Ακρόπολη με σκοπό να εμποδίσουν τους άνδρες να χρησιμοποιήσουν το Δημόσιο Χρήμα. Ο καιρός περνάει και ενώ όλα δείχνουν πως οι άνδρες είναι έτοιμοι να υποκύψουν και να υπογράψουν ειρήνη, συμβαίνει το αναπάντεχο… Ο Κορωνοϊός πλήττει την Αθήνα και όχι μόνο. Η Λυσιστράτη, η Κλεονίκη, η Μυρρίνη, ο Κινησίας, ο Πρόβουλος, και άλλοι δεκατρείς ήρωες πρέπει να αντιμετωπίσουν και αυτήν την καινούργια απειλή, και το κάνουν, ο καθένας με τον τρόπο του.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε με το «Μένουμε Ακρόπολη»;

Είναι η τελευταία φράση της παράστασής μας: «Όταν είμαστε ενωμένοι όλα είναι δυνατά». Σε όποια δυσκολία και εάν βρισκόμαστε όταν είμαστε «εδώ» ο ένας για τον άλλον, όλα μπορούμε να τα ξεπεράσουμε, ακόμα και τις πανδημίες.

Πώς πιστεύετε ότι οφείλουν οι άνθρωποι της Τέχνης να λειτουργήσουν και να δράσουν αυτή την περίοδο ώστε να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και να μείνουν ζωντανοί;

Με ευρηματικότητα! Ό,τι και να συμβαίνει στον κόσμο η Τέχνη βρίσκει πάντα τρόπο να αναγεννάται και να μας δίνει ελπίδα. Από την άλλη, πιστεύω ότι δε θα πρέπει να μας τρομάζει η αποχή κάποιων μηνών που μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης και ενδοσκόπησης τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και για το κοινό. Εξάλλου, όταν χάνουμε κάτι, το εκτιμάμε περισσότερο! Ελπίζω βέβαια αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση να μη διαρκέσει πολύ και να αρχίσει πάλι σύντομα να κυλάει η ζωή μας όπως παλιά.

Συστήστε μας το Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού και περιχώρων.

Εδώ και δύο έτη λειτουργεί το Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού και περιχώρων μετά από προτροπή της Προέδρου της, κας Σέτας Θεοδωρίδου. Φέτος αποφασίστηκε για πρώτη χρονιά η δημιουργία του Θεατρικού Εργαστηρίου Ενηλίκων, με μεγάλη απήχηση. Απαρτίζεται από δεκαοχτώ ερασιτέχνες ηθοποιούς που όμως εγώ δεν τους ξεχωρίζω από τους επαγγελματίες. Είναι όλοι τους υπέροχοι άνθρωποι με πάθος, μεράκι, και τόλμη! Είναι οι:

• Βλαχόπουλος Στέφανος        
• Βρανά Αναστασία                 
• Γιαννοπούλου Ειρήνη                       
• Γόγολου Άννα                        
• Κωφός Δημήτρης                  
• Κωνσταντής Σωτήρης                       
• Μενάγια Αμάλθεια               
• Μιλιτάρου Έλενα                  
• Μίσσιου Βασιλική                
• Μπαρούμας Γιάννης            
• Μποσμή Μαργαρίτα                        
• Παπαηλιάκη Nίκη                 
• Παρίση Κλειώ                        
• Σλαφτσάκη Σοφία                 
• Σταμπούλογλου Ιπποκράτης            
• Στράτη Ευγενία                     
• Χαμηλάκης Νίκος                  
• Ψαλτόπουλος Γιώργος          

Επόμενα σχέδια;

Το σίγουρο είναι ότι η ομάδα θα συνεχίσει τη δράση της στον χώρο με το ίδιο μεράκι και αγάπη για το θέατρο, όποιες και αν είναι οι συνθήκες. Τώρα που βρήκαμε τον τρόπο δε μας σταματάει τίποτα.

Προσωπικά, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε όταν τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημική κρίση;

Να πάω για διακοπές στην Ελλάδα με την οικογένειά μου, να δω τα αγαπημένα μου πρόσωπα από κοντά και να τους πάρω μια μεγάλη αγκαλιά.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ