Είναι εφικτό το απόλυτο στον έρωτα; Ίσως μπορέσουμε να ανακαλύψουμε την απάντηση στον «Κυκλισμό του τετραγώνου», το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, στο οποίο πρωταγωνιστεί η Αλεξία Καλτσίκη.

Η Αλεξία Καλτσίκη μας βοηθά να «ξεκλειδώσουμε» το νέο θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη που παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά έως τις 27 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο του αφιερώματος για τον Θεσσαλονικιό θεατρικό συγγραφέα. Είναι καιρός να γνωρίσουμε τον Δημητριάδη, έναν από τους πιο ανήσυχους δημιουργούς που αναγνωρίστηκε στο εξωτερικό, αλλά τώρα αρχίζει να τον ανακαλύπτει το ευρύ κοινό στη χώρα μας. Έντεκα φωνές διαφορετικών φύλων, ερωτικών προτιμήσεων και γενεών, «συναντιούνται» στον «Κυκλισμό του τετραγώνου», με μόνο αίτημα την απελπισμένη τους ανάγκη να αγαπηθούν.

Πώς ερμηνεύετε τον τίτλο του νέου έργου του Δημήτρη Δημητριάδη «Ο κυκλισμός του τετραγώνου»;

O τίτλος του Δημητριάδη είναι πολύ συνεπής με το περιεχόμενο του έργου. Είναι ένα έργο που στηρίζεται κυρίως στη δομή του, είναι ένας μηχανισμός. Την ίδια στιγμή είναι παιγνιώδης όπως και το ίδιο το κείμενο. Διαβάζω σε αυτόν και κάτι ελπιδοφόρο εφόσον το τετράγωνο μπορεί να κυκλιστεί (να τετραγωνιστεί ο κύκλος αδύνατον) υπάρχει η αίσθηση του εφικτού στον έρωτα που είναι και το βασικό θέμα του έργου.

Συστήστε μας τον ρόλο τον οποίο υποδύεστε και τη θέση του στο έργο του Δημητριάδη.

Η Γαλάζια έχει απόλυτη ανάγκη να ανήκει κάπου με οποιοδήποτε τίμημα ακόμη και της αυταπάτης. Της αρκεί η συντροφικότητα προκειμένου να είναι με τον άνθρωπο που αγαπά. Τροφοδοτεί τις αυταπάτες της την ίδια όμως στιγμή αναζητά την αλήθεια. Αυτή είναι η πορεία της, από την θαλπωρή του ψέματος στην ερημιά της αλήθειας.

Τι είναι αυτό που σας κεντρίζει δημιουργικά στον συγκεκριμένο ρόλο;

Οι αντιφάσεις του. Είναι διεκδικητική έως ενοχλητική αλλά την ίδια στιγμή είναι εύθραυστη. Αναζητά την επικοινωνία που της αρνούνται. Πληγώνεται. Η ανάγκη της όμως να έχει κάποιον πλάι της την ωθούν στο να διαγράφει καταφανείς υποψίες και ενδείξεις προβλημάτων.

Με όχημα τον έρωτα ποια θέματα διερευνά παράλληλα ο συγγραφέας;

Του εγωισμού, της απληστίας, του φόβου, της μοναξιάς, της αυτογνωσίας, της απόρριψης, του θαύματος, της ανοησίας.

Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος στις ερωτικές ιστορίες των τεσσάρων διαφορετικών ζευγαριών;

Η αναζήτηση του απόλυτου. Αυτός είναι και ο λόγος που εγκλωβίζονται. Έχω την αίσθηση πως η μία ιστορία απαντάει στην άλλη. Σαν η κάθε μία να παρουσιάζει διαφορετικές οπτικές γύρω απο το θέμα του απόλυτου έρωτα με αποκορύφωμα την τελευταία όπου τα πρόσωπα καταλήγουν να «τεμαχίσουν» στην κυριολεξία στη μέση το αντικείμενο του έρωτά τους.

Ο χρόνος έχει κάποια ξεχωριστή θέση στο δύσκολο ερωτικό γρίφο του Δημητριάδη;

Ο ρόλος του χρόνου είναι καταλυτικός σε αυτό το έργο του. Η συνεχής ανακύκλωση των ιστοριών είναι που αναδεικνύει και απογυμνώνει τις ιστορίες και τους πρόσωπα τους. Ο χρόνος ίσως είναι ο αθέατος πρωταγωνιστής.

Ποια ήταν η πρώτη σας γνωριμία με το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη; Και τι σας συναρπάζει στον τρόπο γραφής του;

Η πρώτη έμπρακτη συνάντηση μου με το έργο του ήταν στον «Τόκο» που ανέβηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή. Ο Δημητριάδης κατακλύζεται από τις εμμονές του και δεν κρύβεται. Αυτή η έκθεση με ενδιαφέρει πολύ.

Η συμμετοχή σας σε αυτό το αφιέρωμα ποιες πλευρές του έργου του Δημήτρη Δημητριάδη σας αποκάλυψε;

Το σκοτεινό χιούμορ του και την αναρώτηση του για την ίδια τη θεατρική πράξη.

Σας σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς, ένας πολλά υποσχόμενος νέος σκηνοθέτης. Ποια ήταν η εμπειρία σας από τη συνεργασίας σας; Και σε ποια στοιχεία της δικής του ανάγνωσης του έργου, στέκεστε περισσότερο;

Όσες φορές έχω συναντηθεί τον τελευταίο καιρό με νέους σκηνοθέτες βλέπω ανθρώπους που επικεντρώνονται στους καρπούς της δουλειάς και όχι της μυστηριώδους «έμπνευσης» που όλοι την ψάχνουν και που τελικά μόνο η συστηματική εργασία την ευνοεί. Αυτό που με ελκύει στον Δημήτρη είναι η διεισδυτική ματιά του στο κείμενο. Με ενδιαφέρει που επικεντρώνεται στη δομή του κειμένου χωρίς όμως να προδίδει τους χαρακτήρες του.

Πιστεύετε ότι το νεοελληνικό έργο έχει σήμερα τη θέση που του αξίζει στον θεατρικό χάρτη της Αθήνας;

Σιγά-σιγά αρχίζει να την διεκδικεί και δικαίως. Χρειαζόμαστε ισχυρά κείμενα γραμμένα στη γλώσσα μας. Πιστεύω πολύ στο σύγχρονο νεοελληνικό έργο, γι’ αυτό και τελευταίο τον καιρό ασχολούμαι, από την πλευρά του σκηνοθέτη αυτή τη φορά, με ένα κείμενο του Μισέλ Φάις «Το παγκάκι του κανένα». Πρόκειται για μια σκοτεινή κωμωδία που θα παρουσιαστεί τον Νοέμβριο στα πλαίσια ενός Φεστιβάλ για την Αθήνα στο Θέατρο Βασιλάκου.

Η ταυτότητα της παράστασης: Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς . Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου. Ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Καμαρωτός. Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου . Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη. Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου. Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Καπράλου . Εκτέλεση παραγωγής: Γιάννα Καμπουρίδου .

Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Γάλλος, Αλεξία Καλτσίκη, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κλίνης, Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Γιάννος Περλέγκας, Όμηρος Πουλάκης, Μαρία Πρωτόπαππα, Χρήστος Στέργιογλου.

Πληροφορίες: «Ο κυκλισμός του τετραγώνου» έως τις 27 Οκτωβρίου (εκτός από Δευτέρα 21 Οκτωβρίου) στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Κεντρική σκηνή). Ώρα έναρξης:20:30. Τιμές εισιτηρίων:15, 18, 28 ευρώ. Αντίστοιχα διαμορφώνονται και οι τιμές για το μειωμένο εισιτήριο: 10, 12, 15 ευρώ. Άνεργοι: 5 ευρώ.

Μάνια Στάικου