Σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου.

Γλυκόπικρη κωμωδία για μια γυναίκα που κάπου χάθηκε ανάμεσα στους τοίχους του σπιτιού και του γάμου της. Μοναδική της παρέα πια ο τοίχος. Σε αυτόν λέει τα όνειρα, τις λύπες και τα παράπονά της, μέχρι που μια μέρα αποφασίζει λίγο αυθόρμητα και λίγο προμελετημένα να αναζητήσει μια περιπέτεια. Η περιπέτεια φέρνει όμως μια άλλη περιπέτεια, ξαφνικά αρχίζει να θυμάται πώς έμοιαζε κάποτε. Και μπροστά σε αυτή την κατάκτηση τρομάζει να κάνει οποιοδήποτε βήμα θα την έκλεινε και πάλι στους τοίχους του σπιτιού της.

Η ιστορία της Σίρλεϊ Βαλεντάιν είναι γνωστή και αγαπημένη στο ελληνικό κοινό, μια ιστορία για την ταυτότητα, το πώς προδίδουμε τα όνειρά μας, το πώς γινόμαστε κάποιοι άλλοι και πώς βολευόμαστε στη δυστυχία φοβούμενοι το άγνωστο.

Το εντυπωσιακό όμως με το έργο του Ουίλι Ράσελ είναι ο χρόνος που έχει γραφτεί, το 1986. Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά, το πορτρέτο της Σίρλεϊ και ο τρόπος που τη μεταμορφώνει το ταξίδι της από την Αγγλία στην Ελλάδα παραμένει πικρά επίκαιρο.

«Το έργο δεν μας αφορά ως μια απεικόνιση του παρελθόντος. Δεν μας δείχνει μόνο από πού προήλθαμε αλλά στην ουσία είναι πάρα πολύ επίκαιρο. Ακούγεται "κλισέ" στην πραγματικότητα όμως είναι τραγικό να συνειδητοποιείς ότι τόσα χρόνια μετά, η κοινωνία έχει παραμείνει στάσιμη σε τόσο ζωτικά θέματα», έχει δηλώσει ο σκηνοθέτης της παράστασης «Σίρλεϊ», Βασίλης Μαυρογεωργίου.

Η παράσταση

Στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου ανεβαίνει ως Σίρλεϊ η Ελένη Ουζουνίδου. Ξεκινώντας με τα ανάλαφρα, άκακα και τετριμμένα αστεία για τον έγγαμο βίο της (με κορυφαίο ίσως τον παραλληλισμό με το μεσανατολικό), πορεύεται μέσω της εξέλιξης της θεατρικής δράσης προς την κλιμάκωση. Τότε είναι που μπαίνουμε στη σφαίρα του οδυνηρού, γιατί τότε γίνεται αληθινή η υπαρξιακή κρίση που βλέπουμε στη σκηνή- την ένταση της οποίας προσαυξάνουν το χιούμορ και η ερμηνεία της Ελένης Ουζουνίδου. Ήσυχη, άμεση, μελαγχολική, αληθινή.

Παράλληλα, αντίστοιχη είναι η λειτουργία της αντίθεσης μεταξύ των έντονων και χαρούμενων χρωμάτων στα σκηνικά και της ουσίας της ιστορίας- ειδικά στο πρώτο μέρος καθώς η θεατρική δράση τοποθετείται στο σπίτι της ηρωίδας. Εκεί βλέπουμε ένα σπίτι με πολύχρωμο διάκοσμο, το οποίο όμως δεν είναι άλλο από το κλουβί στο οποίο έχει εγκλωβιστεί η Σίρλεϊ. (Και δεν αποκτά μικρότερη σημασία το γεγονός ότι η ίδια διαθέτει τα κλειδιά της φυλακής της. Το αντίθετο μάλιστα.)

Συνολικά η παράσταση έχει ζωντάνια και «μιλάει» στο κοινό. Αν και πρόκειται για ένα έργο κάπως ρομαντικό και ελαφρύ, στη σκηνή αποκτάει μια βαρύτητα. Ο σκηνοθέτης επενδύει στην ερμηνεία και την αμεσότητα της Ελένης Ουζουνίδου. Δεν θέλει υπερβολές, μόνο την γλυκόπικρη ιστορία της Σίρλεϊ, γι’ αυτό και η παράσταση ρέει σαν νεράκι διατηρώντας τον ρυθμό της, αν και κάποιες επιλογές που γίνονται ίσως διαταράσσουν την αρμονία. Για παράδειγμα, είναι πολύ ωραία η χρήση και ο συμβολισμός του ποδήλατου στη σκηνή, αλλά πρακτικά δεν βοηθάει ούτε η ενδυματολογική επιλογή ούτε η τοποθέτησή του πάνω στη σκηνή.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ-[email protected]