Στο Εθνικό Θέατρο.

Ο  Άρης Μπινιάρης είναι ένας πολυσυζητημένος σκηνοθέτης που έχει παρουσιάσει εξαιρετικά δουλεμένες παραστάσεις οι οποίες συχνά εμπεριέχουν κοινές θεματικές και αισθητικές επιλογές.

Πιστός σε αυτή του την διαδρομή, ο σκηνοθέτης επέλεξε την φετινή θεατρική σεζόν να μας παρουσιάσει την δική του εκδοχή ενός κλασικού κειμένου της λογοτεχνίας, τον «Φάουστ» του Γκαίτε.

Αυτή η εκδοχή «χωράει» πολλά κείμενα, καθώς εμπεριέχονται επίσης αποσπάσματα από τον «Δρ Φάουστους» του Κρίστοφερ Μάρλοου, τη «Ζυστίν» του Μαρκησίου Ντε Σαντ και το «Μια εποχή στην κόλαση» του Αρθούρου Ρεμπό.

Σε αυτό του το ευφυές εγχείρημα, ο Μπινιάρης τοποθετεί την ιστορία του Φάουστ πάνω στο καλούπι της ψυχανάλυσης χαρίζοντάς μας μία αξιομνημόνευτη εισαγωγική σκηνή. Η παράσταση αντιμετωπίζει τον βασικό ήρωα μέσα από μία ψυχαναλυτική συνεδρία κατά την οποία ο ήρωας ξεκινάει με την παρότρυνση του ψυχαναλυτή- Μεφιστοφελή μια κατάβαση στην  περιοχή του ασυνείδητου, εκεί που βρίσκεται το σκοτάδι του εαυτού παρέα με όλες τις καταπιεσμένες επιθυμίες, διεκδικώντας, ή μάλλον αναζητώντας, την ευτυχία και το χρώμα.

Το ταξίδι αυτό του Φάουστ πάνω στη σκηνή ξεκινάει κλειστοφοβικά και συνεχίζει με μία έντονη εναλλαγή στο όνειρο και την παραίσθηση, με έντονους ρυθμούς σε σκοτεινά περιβάλλοντα αλλά και σε πολύχρωμες πανδαισίες.

Γίνεται ωστόσο άλλοτε εύστοχα και άλλοτε προβληματικά, καθώς όλα τα στοιχεία που συνιστούν την υπογραφή του σκηνοθέτη είναι λες και χάνουν την (καλύτερη) ισορροπία που έχουμε δει σε άλλες παραστάσεις του, με αποτέλεσμα να υπερισχύει η φόρμα, να χάνεται (γιατί δεν ακούγεται) το κείμενο και να πάσχει από μια έλλειψη μεταδοτικότητας η παράσταση- η οποία κυρίως οφείλεται στην υπερβολική εστίαση στην εικαστικότητα με την οποία αποδίδεται το ταξίδι του ήρωα στο φαντασιακό.

Η αψεγάδιαστη κινησιολογία και ο τελετουργικός χορός, η χρήση της μουσικής και τα σκηνικά, οι ακούραστοι ηθοποιοί πάνω στη σκηνή, η κωμική διάσταση και γενικά κάθε στοιχείο της παράστασης υπακούει και προωθεί το όραμα και την οπτική που έχει επιλέξει ο Μπινιάρης. Ωστόσο, όλος αυτός ο πυρετός επί σκηνής συχνά επισκιάζει το νόημα. Κι ας αποδίδεται εξαιρετικά.

Ο θίασος πάντως είναι εντυπωσιακός και σε απόλυτο συντονισμό, με αξιοσημείωτες τις ερμηνείες των δύο κεντρικών προσώπων που υποδύονται οι Μιχάλης Βαλάσογλου και Άρης Νινίκας. Σωματικοί με διαφορετικό τρόπο και οι δύο, ο ένας αναδεικνύοντας τη σύγκρουση και τη δυσφορία που βιώνει μέσα του και ο άλλος τη δύναμη του απωθημένου και της παρακίνησης σε μια φιγούρα που δεν είσαι σίγουρος αν παρασέρνει ή ενδυναμώνει τον Φάουστ. 

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη- [email protected]