Ο Ρομπέρτο της παράστασης «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» σε μια συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης.

Ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, μια εμπειρία που, όπως δηλώνει ο ίδιος, διαμόρφωσε βαθιά την καλλιτεχνική του ταυτότητα. Από τον Βύρωνα όπου κατοικεί πλέον μας μίλησε για την πορεία του στον χώρο του θεάτρου και την γενικότερη καλλιτεχνική του διαδρομή.  

Μικρός τι ήθελες να γίνεις;

Η αλήθεια είναι πως μικρός δεν θυμάμαι να είχα ξεκάθαρο όνειρο για το τι ήθελα να γίνω. Θυμάμαι, πολύ μικρός, να λέω ότι ήθελα να γίνω καρδιοχειρουργός – κανείς δεν ξέρει το γιατί, ούτε εγώ! Αργότερα, με τράβηξε πολύ η μουσική, την οποία αγαπώ μέχρι σήμερα. Ήταν το πρώτο μου δημιουργικό καταφύγιο.

Θυμάσαι τη στιγμή που αποφάσισες ότι θα ασχοληθείς με τo θέατρο; 

Δεν μπορώ να προσδιορίσω τη στιγμή που «αποφάσισα» να ασχοληθώ με το θέατρο. Θυμάμαι όμως καθαρά στο λύκειο να συμμετέχω στη θεατρική ομάδα του σχολείου και να νιώθω ότι κάτι με άγγιζε βαθιά. Εκεί ξεκίνησε να γεννιέται το ενδιαφέρον μου. Έπαιξε σημαντικό ρόλο και η καθηγήτριά μου, η Γωγώ Μπεναρδή – να είναι καλά – που κάποια στιγμή μου είπε: «Αγόρι μου, όταν τελειώσεις το σχολείο, φρόντισε να το δεις σοβαρά αυτό».

Δείτε ακόμα

[CREDITS]

«Ο Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» κάνει καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα

Δεν θα έλεγα ότι έχω συγκεκριμένες καλλιτεχνικές επιρροές. Προσπαθώ γενικά να παρατηρώ τα πάντα, να είμαι ανοιχτός. Είτε πρόκειται για μια θεατρική παράσταση, είτε για μια ταινία, ένα τραγούδι, ένα βλέμμα στον δρόμο – παρατηρώ όσο μπορώ. Η τέχνη είναι παντού, αρκεί να έχεις τα μάτια και την καρδιά ανοιχτά.

Μίλησέ μου για τον ρόλο σου στην παράσταση Υπηρέτης δύο αφεντάδων

Στην παράσταση «Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων» υποδύομαι τον Ρομπέρτο, έναν άντρα με σκοτεινό παρελθόν. Έχει διαπράξει ένα έγκλημα, αφήνει πίσω την αγαπημένη του και φεύγει για μια άλλη πόλη, προσπαθώντας να κρυφτεί και να ξαναρχίσει. Εκεί όμως μπλέκεται σε μια μεγάλη παρεξήγηση που τον φέρνει αντιμέτωπο με τις επιλογές και τις αλήθειες του.

Η ιδιαιτερότητα του Ρομπέρτο είναι πως έχει σκοτώσει έναν άνθρωπο – κουβαλάει ενοχή, φόβο, παρελθόν. Αυτό που τον κάνει όμως επίκαιρο είναι πως το έργο τον βάζει να συνομιλεί με κάτι βαθιά ανθρώπινο: τον έρωτα. Το συναίσθημα αυτό τον λυτρώνει και τον δοκιμάζει. Ο έρωτας είναι διαχρονικός, και όσο υπάρχει, υπάρχει ελπίδα.

Πώς οφείλουν οι άνθρωποι της Τέχνης να λειτουργήσουν σε δύσκολες εποχές;

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι της τέχνης δεν έχουν ευθύνη μόνο σε δύσκολες εποχές – έχουν πάντα. Ανεξαρτήτως συγκυριών, οφείλουν να κάνουν τη δουλειά τους με ειλικρίνεια και αγάπη. Το θέατρο είναι κάτι παραπάνω από επάγγελμα. Είναι τρόπος ζωής, τρόπος να δώσεις φως, ακόμα κι αν γύρω σου επικρατεί σκοτάδι.

Από τον χειμώνα θα συνεργαστώ με τον Τόλη Παπαδημητρίου σε μια καινούργια θεατρική δουλειά. Είναι κάτι που ανυπομονώ να ξεκινήσει.

Ποιο είναι το κρυφό σου όνειρο που θα ήθελες να γίνει πραγματικότητα;

Παράλληλα, ένα προσωπικό μου όνειρο είναι να κάνω ένα ωραίο live σε μια μουσική σκηνή. Να συνδυάσω τη μουσική με το θεατρικό βίωμα – κάτι πιο προσωπικό, πιο βιωματικό. Το κουβαλάω καιρό και ελπίζω να το κάνω σύντομα πράξη.