Τι συμβαίνει όταν δύο αδέρφια συναντιούνται μετά από εννέα χρόνια και καλούνται, την ημέρα των γενεθλίων της ηρωίδας, να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα του αποχωρισμού; Ο θίασος της παράστασης μάς συστήνεται και μας εξηγεί.

Το UNBORN είναι ένα σύγχρονο θεατρικό έργο που συνδυάζει δραματουργική αμεσότητα με λεπτό χιούμορ. Η παράσταση φωτίζει με διακριτικότητα μια βαθιά κοινωνική αλήθεια: την πρακτική –συχνά αποδεκτή– του να μεγαλώνουν παιδιά σε σπίτια άλλων συγγενών, και πώς αυτή η εμπειρία διαμορφώνει την ταυτότητα και τις σχέσεις τους. Περισσότερα μας μεταφέρουν οι ερμηνευτές Μανώλης Πίτερης και Χριστίνα Κυρίτση.

Η λέξη "Unborn" προδίδει κάτι που δεν γεννήθηκε ποτέ — ή ίσως κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ. Για εσάς, τι συμβολίζει αυτός ο τίτλος;

Χριστίνα: Το Unborn για μένα είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε — και στη διαδρομή της ζωής του ξαναγεννιέται πολλές φορές.
Μέσα από τις δυσκολίες, τις απώλειες, τις ενηλικιώσεις, είναι σαν η ίδια η ζωή να μας υπενθυμίζει τη γέννηση. Κάθε φορά που αλλάζουμε, κάθε φορά που αφήνουμε πίσω κάτι παλιό, είναι σαν να βγάζουμε ένα κουκούλι και να ερχόμαστε ξανά στον κόσμο — διαφορετικοί, αλλά ζωντανοί.
Δεν είναι τυχαίο που η ζωή χωρίζεται σε “φάσεις”: βρεφική ηλικία, εφηβεία, ενηλικίωση, μετεφηβεία... Κάθε στάδιο είναι μια μικρή αναγέννηση. Το Unborn μιλά γι’ αυτό — για τις φορές που πεθαίνουμε λίγο για να μπορέσουμε να ξαναγεννηθούμε. 

Μανώλης: Πόσες φορές, άραγε, γεννιόμαστε ξανά μέσα στη διάρκεια μιας ζωής; Από τις απώλειες, τα τραύματα, τις μικρές και μεγάλες μεταμορφώσεις. Η ίδια η ενηλικίωση μοιάζει με μια γέννηση . Ο τίτλος, έτσι, αποκτά το βάρος και την τρυφερότητα αυτής της εσωτερικής γέννησης.   

Η ιστορία ξεκινά με μια επανένωση δύο αδερφιών μετά από εννέα χρόνια. Πώς δουλέψατε όλοι μαζί για να χτίσετε τη χημεία αυτής της σχέσης, ειδικά με τόσο έντονο συναισθηματικό φορτίο;

Χριστίνα: Δουλέψαμε πολύ. Θυμηθήκαμε περισσότερα. Δεν θέλαμε να φτιάξουμε μια “σκηνική” σχέση, αλλά μια ανθρώπινη. Οι πρόβες είχαν στιγμές αμηχανίας, χιούμορ, συγκίνησης — όπως και κάθε πραγματική συνάντηση μετά από καιρό. Νομίζω πως εκεί γεννήθηκε η χημεία: στην αλήθεια του άβολου. 

Μανώλης: Για εμάς ήταν σημαντικό από την αρχή να κατανοήσουμε το κείμενο. Τον μισό χρόνο από τις πρόβες τον αφιερώσουμε στο να μιλάμε και να ακούμε ο ένας τον άλλον. Ακόμα παλεύουμε γι αυτό , στην σκηνή. Μπορώ να θυμηθώ μια πρόβα που ο σκηνοθέτης μας , άδειασε στο πάτωμα ένα σακουλάκι ρύζι και μας είπε να μιλάμε, μαζεύοντας κόκκο - κόκκο, χωρίς να πέφτουμε ο ένας στον άλλο, αλλά αντιδρώντας σε αυτά που σου προσφέρει ο συνάδελφος. Η χημεία με την Χριστίνα προϋπήρχε μιας και ήμασταν μαζί στην σχολή αλλά και είχαμε ξανά συμπρωταγωνιστήσει σε μια παράσταση. Όμως όταν κληθήκαμε να φέρουμε την σχέση δύο αδερφών που βρίσκονται μετά από 10 χρόνια, κοιτάξαμε και μελετήσαμε τον ρυθμό της ανάσας μας , τις παύσεις και την ευαισθησία που χρειαζόταν. 

Η παράσταση ισορροπεί ανάμεσα στο “ωμό”, το “αστείο” και το “τρυφερό”. Πώς βρήκατε το προσωπικό σας σημείο ισορροπίας ως ηθοποιοί μέσα σε αυτές τις αντιθέσεις;

Χριστίνα: Για μένα, αυτά τα τρία δεν είναι ποτέ ξεχωριστά. Το ωμό κρύβει πάντα λίγη τρυφερότητα — και το χιούμορ, ε, είναι ο μόνος τρόπος να μην πάρουμε όλοι τα βουνά.
Η ισορροπία ήρθε κάπως μόνη της, όταν σταματήσαμε να προσπαθούμε να “παίξουμε” κάτι. Απλώς το αφήσαμε να γίνει. Κάποιες φορές γελούσαμε σε σημεία που δεν το περιμέναμε, άλλες συγκινούμασταν εκεί που δεν υπήρχε λόγος. Κι εκεί, κάπου ανάμεσα στο “ωχ” και το “χαχα”, βρήκαμε τον ρυθμό μας.  

Μανώλης: Δεν ήταν φοβερά δύσκολο. Ετσι, νομίζω είναι η ζωή γενικά. Το δύσκολο ήταν να κληθούμε αυτό που ζούμε ως άνθρωποι να το μεταφέρουμε με ελαφρότητα και ειλικρίνεια πάνω στην σκηνή. Ήθελε πολλές ώρες πειθαρχίας με το σώμα και τον λόγο έτσι ώστε να φτάσουμε στο σημείο ισορροπίας.  

 Αν μπορούσε κάθε ήρωας της παράστασης να πει μία φράση μόνο, τι θα έλεγε; (Και τι θα απαντούσατε εσείς ως άνθρωποι, όχι ως ρόλοι;)

Χριστίνα: Η ηρωίδα θα έλεγε: «Όχι. Δεν είμαι έτοιμη. Δεν θα είμαι έτοιμη ποτέ.» Δεν ξέρω αν χωράει απάντηση αυτή η ερώτηση...

Μανώλης: «Να χωρέσω και εγώ;» Ο ρόλος μου , σε όλο το κείμενο ψάχνει να χωρέσει κάπου. Στις μνήμες της αδερφής του, στην ζωή της, στην ζωή του. Για μένα κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χώρο στην γη. Σε άλλους αρκεί μια χαραμάδα , σε άλλους πάλι όχι. Για μένα , μια χαραμάδα αρκεί για να υπάρξω. Πάντα χωράνε οι άνθρωποι, απλώς όχι παντού. 

Στην παράσταση γίνεται λόγος για τον αποχωρισμό. Ποιος είναι για εσάς ο πιο δύσκολος “αποχωρισμός” — ως εμπειρία, είτε στη ζωή είτε στο θέατρο;

Χριστίνα: Ένας λόγος που αγαπώ το θέατρο είναι γιατί με προπονεί στο θέμα του αποχορησμού. Δεν είμαι τόσο προπονημένη στη ζωή μου για να το αποδεχτώ, δεν θέλω να το σκέφτομαι παρόλο που σαν Χριστίνα  έχω βιώσει πολλούς αποχωρισμούς.

Μανώλης: Δεν τα πάω καλά με αυτό. Δεν είναι επαρκώς σωστά τοποθετημένη αυτή η λέξη στην ψυχή μου. Η ζωή πράγματι είναι γεμάτη αποχωρισμούς και εγώ αδυνατώ διαρκώς να μην επηρεάζομαι. Για μένα ο πιο δύσκολος αποχωρισμός  είναι αυτός τον αγαπημένων σου προσώπων, που τους λες αντίο - γιατί θα κάνεις καιρό να τους δεις - και μέσα σου φοβάσαι μην είναι και η τελευταία φορά που το λες. Αποχωρισμός , δεν ξέρω. Δεν μπορώ να διαλέξω έναν , γιατί για μένα ο εκάστοτε αποχωρισμός , την όποια στιγμή , είναι εξίσου σημαντικός . 

Η τελευταία εικόνα είναι ένα κερί που σβήνει. Αν μπορούσατε να αφήσετε ένα “νοητό φως” για το κοινό φεύγοντας από την αίθουσα, ποιο θα ήταν αυτό;

Χριστίνα: Θα ήταν ένα φως μεγάλης σιωπής, αντιμέτωπο με εμάς και τον εαυτό μας. 

Μανώλης: Θα ήταν η σκέψη του τι πρέπει να κάνω; Τι δεν έκανα; Τι έκανα σωστά; Τι πρέπει  να διορθώσω; Τι πρέπει να διορθώσω και όμως δεν θέλω να το κάνω. 

Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο, τραγούδι ή μέρος στην πόλη — αυτό που σε γειώνει, σε εμπνέει ή σε παρηγορεί όταν όλα γίνονται λίγο πιο βαριά;

Χριστίνα: Το αγαπημένο μου μέρος είναι ένα ταβερνάκι στη Παλαιά Φώκαια στο οποίο μαζεύνται άπειροι γλάροι και μυρίζει γαρίδες σαγανάκι, το φαγητό που μας έφτιχνε η μαμά μου κάθε καλοκαίρι. Ένας λόγος που βγάζω δίπλομα τώρα είναι για να πηγαίνω εκεί.  Και το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το ''Γυναικάρες'' απο Taburo Bota,  γιατί μου θυμίζει τη δύναμη της γυναικείας φύσης μας σε στιγμές που το χρειάζομαι. 

Μανώλης: Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Μηδέν» το έχω συνδυάσει διαχρονικά με την ανάγκη μου για εξέλιξη. Με την σκέψη μου , ότι η ζωή πρέπει  να προχωράει 

Σχέδια για το μέλλον;

Χριστίνα: Να συνεχίσω να γράφω ιστορίες που φοβούνται να ειπωθούν. Και να τις λέμε παρέα — με ανθρώπους που πιστεύουν πως το θέατρο δεν είναι απλώς θέαμα, αλλά τρόπος να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Στοχεύω πολύ στην έκδοση των έργων μου και σε νέες εμπειρίες που θα μου δώσουν υλικό για να ξανασυναντηθούμε στη σκηνή. 

Μανώλης: Να έχουμε υγεία, να έχουμε πιστή και θέληση ότι τα πράγματα θα τα κάνουμε  σωστά. Σκέφτομαι ότι θα ήθελα να βρεθώ ξανά στο θέατρο , σε μια ωραία παράσταση , μια ωραία δουλειά. Στα σχέδια μου είναι και ένα ταξίδι στο εξωτερικό για την συνέχιση ενός σεμιναρίου πάνω στην κίνηση και την υποκριτική. Να υπάρχω και να κάνω το επάγγελμα που τόσο αγαπώ, με πιστότητα , σκληρή δουλειά και ειλικρίνεια 

Το έργο

Τι συμβαίνει όταν δύο αδέρφια συναντιούνται μετά από εννέα χρόνια και καλούνται, την ημέρα των γενεθλίων της ηρωίδας, να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα του αποχωρισμού; Unborn- μια ωμή, αστεία και απροσδόκητα τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης, που αφήνει το τελευταίο κερί να το σβήσουμε μαζί.

Info
Δευτέρα & Τρίτη | 21:00
Θέατρο ΡΕΚΤΙΦΙΕ
Λ. Κωνσταντινουπόλεως 119, Αθήνα 104 47
Διάρκεια: 60’
κατάλληλο άνω των 15 ετών.

Τιμές Εισιτηρίων: Κανονικό 15€ | Μειωμένο 12€ (φοιτητικό, ανέργων)
Προπώληση: UNBORN | Εισιτήρια εδώ.