Ο Αλέξανδρος Καναβός και η Αγγελική Πναγιωτοπούλου μας συστήνουν ένα έργο μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας.

Το ruby moon κινείται ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το φαντασιακό. Πώς ερμηνεύεις αυτή τη «θολή» γραμμή;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΝΑΒΟΣ: Ο Ρέι και η Συλβί, το ζευγάρι του έργου, κινούνται πράγματι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Πιστεύω πως όταν οι άνθρωποι βιώνουμε καταστάσεις ακραίες, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα, η αποφυγή της πραγματικότητας μπορεί να φαντάζει σαν τη μοναδική λύση. Η στροφή σε μία φαντασιακή κατάσταση, στην οποία εμείς ορίζουμε τα πράγματα, όπως ο Ρέι και η Συλβί νομίζουν ότι ορίζουν τους όρους του παιχνιδιού, μπορεί και να μην είναι τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε. Όπως λέει άλλωστε και ο Matt Cameron μέσω του Σιντ "όλοι μας, στο πιο κρυφό κομμάτι του εαυτού μας, στην πιο σκοτεινή στιγμή μας είμαστε ικανοί για πράγματα που δεν τα χωράει το μυαλό”.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ: Υπάρχει μια ισχυρή μορφή σύνδεσης μεταξύ των δύο, μοιραία κάθε τι πραγματικό-

ρεαλιστικό, τροφοδοτείται από πλάνες, ψευδαισθήσεις, φαντασιακές εικόνες, απολαύσεις, οδύνες και ηδονές. Αυτό συμβαίνει και στο Ruby Moon,αυτό συμβαίνει και στην ζωή.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Μέσα στο έργο, το ζευγάρι, προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης του παιδιού τους, συναντούν τους διάφορους γείτονες, που θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι οι διαφορετικές πτυχές του εαυτού τους, οι ανείπωτοι φόβοι τους, διογκωμένοι και εφιαλτικοί, σαν να τους βλέπουν μέσα από παραμορφωτικούς καθρέφτες. Και αυτούς ακριβώς τους φόβους είναι που ίσως αναρωτιούνται πως αν τους είχαν κοιτάξει κατάματα, ίσως και να μην είχε συμβεί ό,τι συνέβη. Για μένα λοιπόν υπάρχει ξεκάθαρο καθρέφτισμα του έργου στην κοινωνία σήμερα: εάν τολμούσαμε να δούμε τους φόβους μας, να τους αποδεχτούμε και να τους αγκαλιάσουμε, πράγμα τρομερά δύσκολο, ίσως και να ήμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ: Η κοινωνία μας είναι μουδιασμένη, βιώνουμε μια ψυχολογική εξουθένωση, που μας ακινητοποιεί. Αυτό για εμένα είναι το πιο’ 'φοβιστικό''.Τα κίνητρα είναι μέσα μας και περιμένουν να τα χρησιμοποιήσουμε, στο χέρι μας είναι να βρούμε το κουράγιο να πάμε παραπέρα, να βρούμε λύσεις, να αντισταθούμε στο “τέρας" λίγο λίγο, βήμα βήμα κάθε φορά. Οι ήρωες του έργου  η Συλβί και ο Ρέι, μέσα στο δράμα τους βρίσκουν τα δικά τους εσωτερικά και πολλές φορές ανορθόδοξα δεκανίκια για να ξεφοβηθούν και να προχωρήσουν.

Ο καθένας από τους γείτονες αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό. Πιστεύεις ότι τελικά «όλοι» είμαστε ένοχοι, με κάποιον τρόπο;

ΑΓΓΕΛΙΚΗ: Το γεγονός της εξαφάνισης της μικρής Ρούμπυ μεταφράζεται εντελώς διαφορετικά στο μυαλό του κάθε γείτονα. Όλοι υπαινίσσονται πράγματα και κατηγορούν ελαφρά την καρδία κάποιον άλλο, κανείς όμως δεν αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί και αυτό είναι το πρόβλημα. Μ’ έναν τρόπο λοιπόν, ναι όλοι είμαστε ένοχοι. Αν μας αφορά ο διπλανός μας -πόσο μάλλον αν πρόκειται για ένα παιδί -και δεν ζούμε στον μικρόκοσμο μας γινόμαστε αυτόματα πιο προσεκτικοί πιο προστατευτικοί, πιο ανθρώπινοι.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Και ναι και όχι. Ναι, γιατί θεωρώ πως πράγματι η σιωπή μας είναι, τις περισσότερες φορές, συνενοχή. Όχι, γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που μας φορτώνει ενοχές για το οτιδήποτε, σε μια προσπάθεια αποποίησης της ευθύνης από τους πραγματικά υπαίτιους για γεγονότα και καταστάσεις. Και αυτό το βρίσκω τρομακτικό και επικίνδυνο.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ: Το τρομακτικό είναι να μην μάθεις τι συνέβη. Η διαδρομή είναι επίπονη, όταν προσπαθείς να βρεις την άκρη του νήματος σε κάτι μη διαχειρίσιμο, όπως όταν ένα παιδί που χάνεται από προσώπου γης’'. Είναι αναγκαίο και λυτρωτικό με έναν τρόπο να ξέρεις πως τελειώνει η διαδρομή ακόμη και αν δεν αντέχεις το τέλος της.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Σαν άνθρωπος, γενικά, δεν αντέχω τις εκκρεμότητες, τις "άνω τελείες", όσο κι αν πιστεύω πως στο θέατρο είναι οι πιο χρήσιμες. Επομένως, το να μη μάθω ποτέ τι μπορεί να έχει συμβεί για κάτι τόσο τραγικό όσο η εξαφάνιση του παιδιού μου, νιώθω πως θα με άφηνε σε μια μόνιμη εκκρεμότητα, σε μια διαρκή αναμονή, με μια ελπίδα πως κάτι θα γίνει. Σαφέστατα και η ελπίδα είναι σανίδα σωτηρίας σε ακραίες καταστάσεις, ως πότε όμως; Θεωρώ λοιπόν πως ναι, θα ήθελα να ξέρω. Η μετέπειτα διαχείριση είναι ένα άλλο ζήτημα.

Τι ήταν η πρόσκληση στον ρόλο σου;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Από την πρώτη στιγμή που διάβασα το κείμενο ένιωσα πως η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν ηθοποιό θα είναι να υποδυθεί μέσα σε 90 περίπου λεπτά, τόσους διαφορετικούς ανθρώπους επί σκηνής διατηρώντας την ενέργειά του σε υψηλά επίπεδα. Όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες με την σκηνοθέτη Ειρήνη Δερμιτζάκη, η μεγαλύτερη πρόκληση, αλλά και πρωταρχικό μέλημα της ίδιας, έγινε το να παρουσιαστούν αυτοί οι διαφορετικοί χαρακτήρες όχι ως υπερβολικοί "τύποι" ανθρώπων, αλλά ως πρόσωπα με ανθρώπινα στοιχεία, με ευαισθησίες και ατέλειες, με χαρακτηριστικά δικά μου, ιδωμένα μέσα από έναν παραμορφωτικό και μεγεθυντικό φακό.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ: Αρχικά η πρόκληση ήταν ότι θα καταπιανόμουν υποκριτικά με 4 διαφορετικούς γυναικείους ρόλους. Στην πορεία όμως -έπειτα από αναλύσεις, άπειρες συζητήσεις για το έργο και τους ήρωες με την Ειρήνη Δερμιτζάκη που σκηνοθετεί με έναν τόσο απλό, ουσιαστικό και ειλικρινή τρόπο την παράσταση μας- η πρόκληση ήταν και είναι να συνδεθώ, να κατανοήσω και να αγαπήσω βαθιά την ψυχοσύνθεση της Συλβί κεντρικής ηρωίδας του έργου που φέρει μέσα της όλα τα υπόλοιπα γυναικεία πρόσωπα του έργου.

Σε μια ήσυχη γειτονιά Αυστραλιανής επαρχιακής πόλης, ένα εξάχρονο κορίτσι, η Ρούμπι, ξεκινάει από το σπίτι της για να επισκεφτεί τη γιαγιά της, όπως στο κλασικό παραμύθι, μόνο που ποτέ δε φτάνει στον προορισμό του, μερικά τετράγωνα πιο πέρα. Οι απαρηγόρητοι γονείς της βάζουν έξω από το σπίτι μια κούκλα με κόκκινο φόρεμα σαν αυτό που φορούσε όταν χάθηκε, για να θυμίζουν στους περαστικούς την απώλεια και να τούς προτρέπει να πουν στους ίδιους και στην αστυνομία ό,τι ξέρουν. Ώσπου βρίσκουν στην πόρτα ένα δέμα με κομμένο το χέρι της αγαπημένης κούκλας της Ρούμπι. Ποιος το έστειλε; Είναι απλώς μια φάρσα ή μια απειλητική προειδοποίηση; Το ζευγάρι, ανασυνθέτοντας τα γεγονότα που οδήγησαν στην εξαφάνιση του παιδιού, ξεκινά τη δική του έρευνα, ρωτώντας ξεχωριστά κάθε γείτονα και γειτόνισσα.

Στην ειδυλιακή γειτονιά, τη βγαλμένη λες από τον μαγικό κόσμο του Ντέιβιντ Λιντς, κάτω από την  καρτ-ποστάλ επιφάνεια, ελλοχεύει μια σκοτεινή πλευρά που συντίθεται από ένα αλλόκοτο μωσαϊκό κατοίκων: Ένας πρώην στρατιώτης, η μπέιμπι σίτερ της Ρούμπι, ένας παρανοϊκός επιστήμονας, μια θρησκόληπτη γυναίκα, μια βαμπ επίδοξη τραγουδίστρια της νύχτας και ένας μάγος είναι οι γείτονες που, όλοι ήξεραν για την Ρούμπι πράγματα που οι γονείς της αγνοούσαν και όλοι, με υπαινιγμούς, φωτίζουν ο ένας τον άλλο ως τον «Άνθρωπο που ξέρει τι έγινε». Έτσι, όλοι μαζί βυθίζουν τους γονείς που αναζητούν την αλήθεια ολοένα και περισσότερο σε έναν εφιαλτικό κόσμο, όπου τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό γίνονται όλο και πιο θολά.

Τι συνέβη στη Ρούμπι; Ζει; Πού βρίσκεται; Θα βρεθεί ποτέ; Τελικά, υπήρξε άραγε στ’ αλήθεια;

Πρωταγωνιστούν: Αλέξανδρος Καναβός, Αγγελική Παναγιωτοπούλου

Ιnfo
Σάββατο: 21.00 & Κυριακή: 19.00
Θέατρο Αγγέλων Βήμα
Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια (πίσω από το Εθνικό Θέατρο Τσίλλερ)
Παραστάσεις: Σάββατο 21:00 και Κυριακή 19:00
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

Πληροφορίες-Κρατήσεις 210-5242211
Τιμές εισιτηρίων: 18€ κανονικό | 12€ μειωμένο | 6€ ατέλεια