Από την Σμαρώ Κώτσια, Θεατρολόγο - Κριτικό Θεάτρου.

Η Βαλέρια Δημητριάδου είναι μια πολυτάλαντη καλλιτέχνης, η οποία δοκιμάζει, με τόλμη, τις  δυνάμεις της σε διαφορετικά πεδία: στη θεατρική γραφή, την υποκριτική, τη σκηνοθεσία και τη μουσική. Μετά το βραβευμένο έργο της "Και ο Θεός εφύτεψεν παράδεισο", ακολουθεί το "Ενενήντα", το οποίο παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του περσινού Φεστιβάλ Αθηνών και φέτος καταθέτει το τρίτο της έργο : "Ένα κάποιο κενό".

domniki mitropoulou

Η περίτεχνη γραφή του έργου θέτει ψυχολογικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς και διεισδύει στο δαιδαλώδη σύμπαν του επιθυμητού, με κορωνιδα ένα plot twist, που απογειώνει το έργο και εκπλήσσει τους θεατές. Η Δημητριάδου δημιουργεί ένα ψηφιδωτό διαφορετικών χαρακτήρων. Επτά απλά, καθημερινά πρόσωπα ξετυλίγουν επτά παράλληλους μονολόγους οι οποίοι ωστόσο συνδέονται και περιπλέκονται με δεξιοτεχνικό τρόπο. Επτά μικρές ιστορίες κοινών ανθρώπων που  φέρνουν στο φως ενδόμυχες σκέψεις και φόβους, ανομολόγητες επιθυμίες, καταπιεσμένα αποθυμένα,  ματαιωμένα όνειρα, τον άκρατο πόθο για  έναν  παθιασμένο έρωτα, τη φθορά της  ομορφιάς και του έρωτα στο  ανελέητο πέρασμα του χρόνου, τη λαχτάρα για ελευθερία και αυτοδιάθεση, την ανατροπή λανθσσμένων επιλογών, ένα εναγώνιο coming out, την προσμονή μιας εμπνευσμένης μουσικής σύνθεσης. Όλος αυτός ο 'χείμαρρος'  βαθαίνει  το ψυχικό κενό της μη σύνδεσης μεταξύ αυτών των προσώπων και κυρίως με τον ίδιο τους τον εαυτό. Επιπλέον όλα αυτά τα συναισθηματικά αδιέξοδα κυοφορούνται κάτω από το σουρεαλιστικό project της μείωσης του ανθρώπινου πληθυσμού πάνω στη γη, το οποίο πιέζει τα επτά  πρόσωπα σε υποχρεωτικές, καθοριστικές και μη αναστρέψιμες επιλογές.

Η Βαλέρια Δημητριάδου δημιουργεί μια ρέουσα παράσταση, με ρυθμό , ένταση και σασπένς. Την κινηματογραφική δομή της γραφής της την αναπτύσσει εύστοχα,, 'μοντάροντας' με μαεστρία σκηνές και διαλόγους. επί σκηνής, συνθέτοντας μια κλιμακούμενη ατμόσφαιρα,  η οποία οδηγεί σε ένα απρόβλεπτο φινάλε. Η σκηνοθέτις εξισορροπεί με ακρίβεια το χιούμορ με τη συγκίνηση, τον ρεαλισμό με σουρεαλ πινελιές και αναδεικνύει με ευκρίνεια τή 'ρωγμή' του κάθε χαρακτήρα  αποκαλύπτοντας αναστολές, πάθη, φόβους, φοβίες, ματαιώσεις, διλήμματα και αδυναμίες. Επίσης αναπτύσσει όλη τη δράση του έργου σε έναν στενόμακρο σκηνικό χώρο με φόντο γκρι μεταλλικά στοράκια (σκηνικά: Ζωή Μολιβδά Φαμέλη), τα οποία  αφαιρούν εσκεμμένα το βάθος του χώρου για να σηματοδοτήσουν την πίεση που υφίστανται οι ήρωες και το πέρασμα τους  σε μια γκρίζα ζώνη μιας ζωής εγκλωβισμένης στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Εξάλλου αυτό αποπνέουν και τα κοστούμια του Δήμου Κλημενώφ, τα οποία κινούνται σε μια γκάμα του γκρι, με ένα μόνο διακριτικό κόκκινο ρέλι στο κοστούμι της Ιωάννας Ασημακοπούλου, μια αναλαμπή ελπίδας στην  επιλόχεια  κατάθλιψη που βιώνει. Οι φωτισμοί της Ιωάννας Αθανασίου και του Τάσου Παλαιορούτα τονίζουν τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των  ηρώων. Η δε  διακριτική μουσική της Βαλέριας Δημητριάδου υπογραμμίζει τον ψυχισμό τους.

domniki mitropoulou

Μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών δίνουν δημιουργική πνοή στα πρόσωπα του έργου. Η δυναμική σύνθεση επτά  ηθοποιών: Αθηνά Αλεξοπούλου, Ιωάννα Ασημακοπούλου, Αντώνης Καρυστινός, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Μιχάλης Πανάδης, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αθηνά Σόκαλη δίνουν σκηνική υπόσταση με εκρηκτικό πάθος, πειθώ, ζωντάνια,  βαθιά ειλικρίνεια και ενσυναίσθηση στις ψυχικές διακυμάνσεις των χαρακτήρων  που υποδύονται.

Πληροφορίες