Η σκηνοθέτιδα και πρωταγωνίστρια, Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου, μας συστήνει το έργο «Κόκκινο ρομάντζο (Το παγκάκι)» που παίζεται στο Θέατρο Φούρνος.

Ένας άνδρας και μια γυναίκα, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται τυχαία σε ένα παγκάκι. Η φαινομενικά ασήμαντη αυτή συνάντηση μετατρέπεται γρήγορα σε μια έντονη σύγκρουση δύο εσωτερικών κόσμων.

Μέσα από έναν διάλογο που oscillates ανάμεσα στην τρυφερότητα, το χιούμορ, τον ερωτισμό αλλά και τον κυνισμό, οι δύο ήρωες λένε αλήθειες και ψέματα, όχι για να εξαπατήσουν, αλλά για να αντέξουν τη μοναξιά τους και να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Το ψέμα γίνεται καταφύγιο, η φαντασίωση προσωρινή απόδραση, και η ανάγκη για αγάπη κινητήρια δύναμη.

Ο Γκέλμαν υπογράφει ένα έργο βαθιά πολιτικό και υπαρξιακό, που μιλά για τη φθορά του ανθρώπου, τη σύγκρουση του «εγώ» με το συλλογικό «εμείς» και την αδυναμία –αλλά και την επιθυμία– να σπάσουμε τα όρια της πραγματικότητάς μας. Ένα σύγχρονο ρομάντζο για τη μοναξιά, την ανάγκη για σύνδεση και το θάρρος να υπάρξεις, έστω και για λίγο, αλλιώς.

Αυτοί οι δύο άνθρωποι προσπαθούν να αλλάξουν τη ζωή τους με όποιο τρόπο ξέρουν και μπορούν. Καταδικάζουν τους εαυτούς τους στην αποτυχία αλλά προσπαθούν ξανά και ξανά και δεν παύουν να ελπίζουν πώς αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Η επιμονή τους σε αυτόν τον αγώνα-που μοιάζει μάταιος αλλά κρύβει μέσα του και μια αχτίδα ελπίδας-είναι που με συγκίνησε.

Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στην τρυφερότητα και στη βία. Πώς δουλέψατε αυτή τη μετάβαση στη σκηνή;

 Πολλές φορές η τρυφερότητα κρύβει μέσα της βία και αντίστοιχα σε μια βίαιη συμπεριφορά μπορεί να ενυπάρχει τρυφερότητα. Σε καμία περίπτωση δεν κανονικοποιώ τη βία. Θέλω να πω ότι η απόσταση ανάμεσα σε αυτές τις δυο ποιότητες δεν είναι πάντα τόσο μεγάλη. Στη δική μας περίπτωση απλώς εμπιστεύεσαι το κείμενο και τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι τη σκηνή και οι μεταβάσεις προκύπτουν. Ομαλά η μη ομαλά, δεν έχει σημασία. Όπως συμβαίνει και στη ζωή.

Οι δυο ήρωες ζουν την εποχή της πτώσης της Σοβιετικής Ένωσης και ο,τι αυτή συνεπάγεται. Μέσα τους κατοικεί απογοήτευση, θυμός, στασιμότητα και μια αμηχανία, αφού δεν ξέρουν σε τι να πιστέψουν πλέον. Ζουν ,δηλαδή, στην καρδιά μιας πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Ωστόσο, για μένα, η πιο πολιτική διάσταση του κειμένου κρύβεται στον αγώνας του Φέντια και της Βέρας να βρουν την προσωπική τους ελευθερία κόντρα στα εμπόδια που τους θέτει η κοινωνία και -κυρίως-ο ίδιος τους ο εαυτός.

Το ψέμα και η αλήθεια μπλέκονται συνεχώς. Πώς τα προσεγγίζετε υποκριτικά;

Τα προσεγγίζουμε όλα σαν να είναι η αλήθεια. Η αλήθεια του χαρακτήρα και η αλήθεια της στιγμής. Μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.

Οι δύο ήρωες φαινομενικά συναντιούνται τυχαία. Τι κρύβει αυτή η «τυχαιότητα» για εσάς;

Για εμένα,κρύβει πως ακριβώς τίποτε δεν είναι εντελώς τυχαίο, ακόμα κι αν έτσι μοιάζει

Η αθωότητα της Βέρας και η άρνηση της να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια. Η ανάγκη της να αγαπηθεί την κάνει να παραβλέπει την πραγματικότητα. Στην αρχή αυτή η επιμονή με τρόμαζε αλλά στη συνέχεια κατάλαβα ότι με συγκινεί και ίσως να τη θαυμάζω και λίγο.

Διαβάστε περισσότερα