Η Κάτια Γέρου, η οποία ενσαρκώνει την εύθραυστη Μπλανς Ντυμπουά, υποστηρίζει στο click@Life, ότι η κρίση σαρώνει πρώτα τις πιο ευαίσθητες ψυχές.

Επαναστατεί απέναντι στον ωμό ρεαλισμό της ζωής και διαφυλάσσει τον ρομαντισμό της, εμπιστευόμενη την καλοσύνη των άλλων: η Μπλανς Ντυμπουά του Τένεσι Ουίλλιαμς, αγέραστη και προκλητική, αναμένει τις νέες αναγνώσεις του δράματος της. Τη θεατρική σκυτάλη φέτος παίρνει η Κάτια Γέρου, η οποία αναμετριέται με έναν από τους σημαντικότερους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.

Η γνωστή ηθοποιός, η οποία συνέδεσε την καλλιτεχνική πορεία της για πολλά χρόνια με το Θέατρο Τέχνης, συνεργάζεται και πάλι με τον Βασίλη Νικολαϊδη, ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης «Λεωφορείο ο Πόθος». Πρόκειται για μια παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας που ανεβαίνει στο Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση, για περιορισμένο κύκλο παραστάσεων μέχρι τα τέλη Μαρτίου (27/3). Παράλληλα, κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και η αυτοβιογραφική μαρτυρία της ηθοποιού «Αλλάζοντας τους ρυθμούς της καρδιάς-συζητήσεις για το θέατρο με την Ιόλη Ανδρεάδη» (εκδ. Καλειδοσκόπιο) που συνοδεύεται από dvd, με αποσπάσματα παραστάσεων και ταινιών από τη μακρόχρονη καριέρα της.

Ποια γυναίκα θα ήταν σήμερα η Μπλανς;

Υπάρχουν πολλές εκδοχές της Μπλανς στις σύγχρονες κοινωνίες. Θα μπορούσε να ‘ναι μια γυναίκα χαμένη μες στο αλκοόλ και στις ουσίες, που αν την πλησιάσεις όμως και έχεις επαφή μαζί της καταλαβαίνεις ότι η ευφυΐα της και η ευαισθησία της είναι πολύ πιο ανεπτυγμένες από αυτές των αυτοαποκαλούμενων «υγιών». Θα μπορούσε να ‘ναι μια μοναχική γυναίκα, που κυνηγάει απεγνωσμένα ευκαιριακούς έρωτες διατηρώντας όμως στον πυρήνα της μια εφηβική αγνότητα. Λίγες δεκαετίες πριν θα ήταν μούσα των μπήτνικ και των υπερρεαλιστών ποιητών. Σήμερα είναι ο στόχος των «υγιών», απλώς επειδή είναι ευάλωτη ή διαφορετική.

Έχουμε δει να ανεβαίνουν διαφορετικές εκδοχές της Μπλανς Ντυμπουά στη σκηνή. Εσάς τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στην ανάγνωση που επιχειρεί ο Βασίλης Νικολαϊδης;

Ο Βασίλης την περιέγραψε εξ’ αρχής ως «ένα αδέσποτο σκυλί, που λαχταρά ένα χάδι». Σαν ένα πλάσμα διψασμένο για αγάπη και χτυπημένο απ’ τη μοίρα του. Σαν ένα πλάσμα ελεύθερο και έχοντας απολύτως «σώας τας φρένας». Δεν υπάρχει παράνοια στην Μπλανς. Παράνοια υπάρχει στον περίγυρό της.

Ποια πρόκληση κρύβει για εσάς ο συγκεκριμένος ρόλος και πότε αρχίσατε να σκέφτεστε ότι θέλετε να αναμετρηθείτε μαζί του;

Έχει την πρόκληση που κρύβει ο οποιοσδήποτε ρόλος : να μπορέσει να φτιάξει ο ηθοποιός ένα πειστικό πλάσμα επί σκηνής, ώστε οι θεατές να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μαζί του, να τους αφορούν τα όσα λέει, τα όσα παθαίνει. Η Μπλανς είναι ένας ρόλος που κάθε γυναίκα ηθοποιός θα ήθελε να συναντηθεί μαζί της, ανάμεσά τους κι εγώ. Αυτό δε θα είχε συμβεί αν δε μας έκανε την πρόταση ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, Γιάννης Βόγλης, και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσατε ότι αρχίσατε να δουλεύετε πάνω στον ρόλο;

Οι δυσκολίες ήταν πολλές. Μια ευκολία του όμως θα ήθελα να σας πω : Είναι γραμμένος με απίστευτη διαύγεια και καθαρότητα, οι εναλλαγές του, οι ποικιλίες του, τα πολλά «πρόσωπα» της Μπλανς είναι τόσο σοφά γραμμένα από τον Ουίλλιαμς, όπως μια παρτιτούρα μουσικής.

Ποια ατάκα της ηρωίδας αισθάνεστε ότι σας εκφράζει περισσότερο;

Η κλασσική της φράση «Εγώ δε θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία...Δε λέω την αλήθεια, λέω αυτό που θα’ πρεπε να είναι η αλήθεια». Ο ρεαλισμός συνήθως έχει να κάνει με τη φθορά, την ήττα, την απώλεια, την αδικία, την υποταγή στο νόμο της βαρύτητας, την παραίτηση από τα όνειρά μας. Αυτή συνήθως είναι η αλήθεια, δηλαδή η πραγματικότητα. «Αυτό που θα ‘πρεπε να είναι η αλήθεια», είναι ακριβώς τα αντίθετα : δηλαδή η ζωή, ο κόσμος έτσι όπως θα άξιζε να είναι.

Η ευαισθησία της Μπλανς συντρίβεται. Με αυτή την αφορμή θα ήθελα να σας ρωτήσω, σε καιρούς κρίσης, ποια πιστεύετε ότι η είναι η μοίρα των ευαίσθητων ανθρώπων;

Η μοίρα των ευαίσθητων ανθρώπων σε καιρούς κρίσης είναι να ριχτούν σε μια χωματερή. Να μπουν στο περιθώριο. Να τους αμφισβητηθεί το δικαίωμά τους στη ζωή και βέβαια αυτό είναι η απόλυτη βαρβαρότητα. Πώς μπορεί να αντισταθεί κανείς; Ορθώνοντας το ανάστημά του και ενώνοντας τη φωνή του με άλλους που βρίσκουν αυτή τη βαρβαρότητα αφόρητη.

Το «Λεωφορείο ο Πόθος» είναι ένα έργο με μακρά ιστορία στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Υπήρξαν κάποιες ερμηνείες πάνω στο χαρακτήρα της Μπλανς που σας συγκίνησαν ιδιαίτερα; Και πώς τις αξιοποιείτε ενδεχομένως στη δική σας προσέγγιση;

Πριν λίγα χρόνια με είχε συγκινήσει βαθιά η ερμηνεία της Όλιας Λαζαρίδου. Όσον αφορά στη δεύτερη ερώτηση σας, όμως, προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από άλλες προσεγγίσεις, συνειδητά τουλάχιστον, γιατί ασυνείδητα τα πάντα μας επηρεάζουν. Από τα πρώτα μου βήματα προσπάθησα ο κάθε ρόλος να είναι για μένα «άγραφο χαρτί» ή εγώ να είμαι «άγραφο χαρτί» απέναντί του.

Μείνατε για πολλά χρόνια αφοσιωμένη στο θέατρο Τέχνης. Πώς είναι η προσαρμογή σας «εκτός των πυλών του»;

Εδώ και 11 χρόνια δουλεύω πια και εκτός θεάτρου Τέχνης - και για μεγάλα χρονικά διαστήματα μόνον εκτός. Η προσαρμογή δεν ήταν δύσκολη. Όταν ξέρεις μία τέχνη, οποιαδήποτε τέχνη, μπορείς να δουλέψεις οπουδήποτε. Το ότι έμαθα την τέχνη μου το χρωστάω κατά ένα μεγάλο μέρος στους δασκάλους μου : τον Κάρολο Κουν και τον Γιώργο Λαζάνη.

«Την ώρα που παίζει ο ηθοποιός, αλλάζουν οι παλμοί της καρδιάς του», υποστήριζε ο Γιώργος Λαζάνης. Αυτή την άποψη υιοθετήσατε και στον τίτλο του αυτοβιογραφικού σας βιβλίου. Πάντα οι παλμοί του ηθοποιού αλλάζουν, ωστόσο ποιοι ρόλοι κατά τη διάρκεια της καριέρας σας έκαναν περισσότερο έντονο αυτό το φαινόμενο;

Σίγουρα με κάποιους ρόλους «οι παλμοί της καρδιάς» αυξάνονται και η Μπλανς βρίσκεται ανάμεσα σε αυτούς...

Τι κρατάτε και τι αφήνετε πίσω από την τριαντάχρονη πορεία σας στο θέατρο;

Κρατάω τα πάντα, και τα στενάχωρα και τα χαρούμενα, και τους καλούς και τους κακούς μου ρόλους. Είναι πολύ μικρή η ζωή για να έχω την πολυτέλεια να αφαιρώ και να λογοκρίνω. Εξάλλου, είμαστε ό,τι έχουμε ζήσει, έτσι δεν είναι;

Με αφορμή τη συμμετοχή σας στην παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς θα μπορούσε να ανανεωθεί ο θεσμός των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων.

Δεν ξέρω πως θα έπρεπε να ανανεωθεί ο θεσμός. Ένα πράγμα ξέρω μόνον: δεν πρέπει επ’ ουδενί να συρρικνωθεί ή να καταργηθεί. Τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. μπορούν να είναι οξυγόνο για την περιφέρεια, πνεύμονες πολιτισμού. Ό,τι δηλαδή χρειάζεται αυτή τη στιγμή- εκτός πολλών άλλων- η πατρίδα μας.

ΜΑΝΙΑ ΣΤΑΪΚΟΥ

Πληροφορίες: Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση, Παπαδιαμαντοπούλου 4, Αθήνα.Τηλέφωνο: 210-7210045. «Λεωφορείο ο Πόθος» έως την Κυριακή 27 Μαρτίου 2011. Ημέρες και ώρες παραστάσεων : Τετάρτη (λαϊκή απογευματινή) και Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00. Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 20 ευρώ, Φοιτητικό 15 ευρώ. Παίζουν οι :Ζαχαρούλα Κληματσάκη, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Δημήτρης Μόσχος, Κωνσταντίνος Φάμης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Κάτια Γέρου, Γιάννης Κοτσαρίνης και Θωμάς Γκαγκάς.