Την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου επέλεξαν οι εργαζόμενοι και το διοικητικό συμβούλιο του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικό Μουσείο για να εκπέμψουν νέο sos για την απαξίωση του οργανισμού που εδώ και δεκαετίες παλεύει με το τέρας της γραφειοκρατίας και της αδιαφορίας εκ μέρους της επίσημης πολιτείας.

Διοργάνωσαν μια ανοιχτή συζήτηση σήμερα το μεσημέρι προσκαλώντας φορείς και προσωπικότητες από όλο το χώρο του ελληνικού θεάτρου στον μίζερο, ημιυπόγειο χώρο του Θεατρικού Μουσείου (Ακαδημίας 50) για να θέσουν επί τάπητος το  ζήτημα της επαναλειτουργίας του.

Πολλοί ερευνητές, συγγραφείς, σκηνοθέτες και θεατρολόγοι, έχουν περάσει ατελείωτες ώρες στον ακατάλληλο χώρο στον οποίο στεγάζεται το πολύπαθο μουσείο-μια «προσωρινή λύση» πολλών δεκαετιών. 

Φθαρμένοι τοίχοι, χαλασμένα πατώματα, τρωκτικά που απειλούν τα πολύτιμα ιστορικά ντοκουμέντα του οργανισμού, απλήρωτοι εργαζόμενοι, βάσεις ψηφιακών δεδομένων σε αχρηστία,  συνθέτουν μια εικόνα ντροπής για τη χώρα που γέννησε το θέατρο. Στο παρελθόν- ειδικά τα καλοκαίρια-η κατάσταση  γινόταν αφόρητη με την αποπνικτική ατμόσφαιρα-η προσωπική μου εμπειρία ήταν τραυματική.

Τίποτα δεν στάθηκε αρκετό για να ιδρώσει το αυτί των «αναρμόδιων αρμόδιων» που παρέλασαν τα τελευταία χρόνια. Κι αν τώρα η κρίση αποτελεί το εύκολο άλλοθι, πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν δόθηκαν δραστικές λύσεις την περίοδο των παχιών αγελάδων.

Η αναιμική χρηματοδότηση από το Υπουργείο Πολιτισμού  συχνά σταματούσε, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται τα χρέη του οργανισμού –ξεπερνούν πλέον τις 400.000. Όσοι παλεύουν για το Θεατρικό Μουσείο διεκδικούν τα αυτονόητα: τη μεταστέγαση του σε κατάλληλο κτήριο, την εποπτεία του από την πολιτεία, τη σταθερή επιδότηση για την απρόσκοπτη λειτουργία του. Ακούει κανείς από το Υπουργείο Πολιτισμού;

Μάνια Στάικου