«John»: κριτική θεάτρου

john Ben Hopper
ΤΡΙΤΗ, 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014

Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «John» των DV8 και του Λόιντ Νούσον που παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μέχρι αύριο, Τετάρτη 15 Οκτωβρίου.

Για  όποιον έχει παρακολουθήσει το συγκλονιστικό, ντοκιμαντερίστικο, άκρως πολιτικό  «Can we talk about this?» των DV8 και του Λόιντ Νιούσον  στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το 2011, το «John», η νέα δουλειά του διεθνή Αυστραλού χορογράφου, που θα παρουσιάζεται ως την Τετάρτη στη Στέγη, είναι απογοητευτικό.

Παρόλο που πάλι ξεκίνησε από ντοκουμέντα, τις συνεντεύξεις 50 ανδρών, με θέμα το σεξ και τον έρωτα, γρήγορα η πλάστιγγα, εστιάζοντας μόλις σε 5 άνδρες, γέρνει στον γκέι έρωτα. Οι σάουνες των ομοφυλόφιλων συνευρέσεων είναι η «καρδιά» της παράστασης, μέσα στην οποία ωστόσο πνίγεται η πραγματικά συνταρακτική «οδύσσεια» του παραβατικού κεντρικού χαρακτήρα Τζον, με τον τεράστιο φάκελο στην Ασφάλεια, τον εγκλεισμό, τη χρήση ναρκωτικών, τα τραυματικά παιδικά χρόνια, τον αγώνα του να σταθεί στα πόδια, ολομόναχος.

Η αφήγηση, την οποία επωμίζονται οι χορευτές, είναι πιο ενδιαφέρουσα σε ό,τι αφορά  τον Τζον τουλάχιστον, από την κίνηση, η οποία απλώς γεμίζει και εικονογραφεί - σε κάποιες περιπτώσεις σχεδόν διεκπεραιωτικά - το λόγο, χωρίς να λείπουν και οι στιγμές, που οι ερμηνευτές σαν άνθρωποι-μηχανές καταργούν τους νόμους της βαρύτητας, αποδίδοντας την αγωνία μέσα από μια ακραία γνώριμη των DV8, στυλιζαρισμένη κινησιολογία.

Εξαιρετική η ιδέα να ακούμε σε κάποιες σκηνές τη φωνή του ίδιου του Λόιντ Νιουσον, θέτοντας τα αυθεντικά ερωτήματά του στους άνδρες που έχει απέναντί του - να σημειωθεί ότι χάριν της δραματουργίας δεν αλλοίωσε ούτε «και» από το λόγο των ηρώων του. Η καλύτερη σκηνή είναι η καταληκτική, στην οποία ο Τζον κάθεται απέναντί μας και μιλά για όσα ζητά για το μέλλον του.

Διεκδικώντας μια νέα ζωή, μια νέα αρχή, τη λύτρωση. Και αυτός και ο γκέι  συμπρωταγωνιστής ήρωας που επίσης μας αποχαιρετά με τις επιθυμίες του, διεκδικούν κάτι που μοιάζει αυτονόητο και, συμπτωματικά, το διατυπώνουν με τις ίδιες ακριβώς λέξεις: μια κανονική ζωή.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη