Η ηθοποιός Μίνα Χειμώνα, με αφορμή την παράσταση «Η αόρατη αλυσίδα», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μιλάει στο click@Life για την τέχνη που υπηρετεί, τις αόρατες και ορατές «αλυσίδες».

Τρεις ηρωίδες παίρνουν σάρκα και οστά στο πρόσωπο της ηθοποιού Μίνας Χειμώνα, η οποία πρωταγωνιστεί στο έργο του Κάρλος Φερρέρα, «Η αόρατη αλυσίδα», που παρουσιάζεται στο θέατρο Altera Pars. «Η αόρατη αλυσίδα» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Κουβανού συγγραφέα και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Η Μίνα Χειμώνα υποδύεται τρεις διαφορετικούς ρόλους, σε έναν αφαιρετικό χώρο, όπου ο χρόνος και ο τόπος μπερδεύονται και ταξιδεύουν από το πραγματικό στο φανταστικό και από το παρόν στο παρελθόν και το μέλλον.

Ποιες δαιδαλώδεις διαδρομές της ανθρώπινης ψυχής εξερευνά το έργο;

«Η Αόρατη Αλυσίδα» -μέσα από το χιούμορ, την ειρωνεία και τον κυνισμό- επιχειρεί να αναδείξει σοβαρά θέματα της εποχής και της κοινωνίας, όπως την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση των γυναικών και των παιδιών.

Ερευνά τι κρύβεται πίσω από τα εξωτερικά γεγονότα και πού βρίσκεται η ουσία, η οποία διαπερνά σαν υπόγειο ρεύμα, αποκαλύπτει μια άλλη πραγματικότητα και αναδεικνύει ως πρωταρχική και ουσιώδη την εσωτερική διάσταση των πραγμάτων, άλλοτε με τραγικότητα και άλλοτε με χιούμορ. Τρεις αδελφές ζουν μαζί στο παλιό σπίτι της οικογένειας.

Είναι τρίδυμες και μοιάζουν σαν τρεις σταγόνες νερό. Απομονωμένες -η κάθε μια στον κόσμο της- αναπολούν, διεκδικούν, θυμώνουν, ονειρεύονται, μέσα από τους τρεις μονολόγους.

Προσπαθούμε να αποκαλύψουμε τον πυρήνα αυτών των ιστοριών, που δεν είναι άλλος από την ίδια την φύση του ανθρώπου, η οποία αναπτύσσει φοβερούς μηχανισμούς άμυνας, για να επιβιώσει, μέσα από παιχνίδια του μυαλού που οδηγούν στην δημιουργία μιας μη υπαρκτής πραγματικότητας.

Περνώντας από την ευτυχία της φαντασίας στην απελπισία της πραγματικότητας και της μοναξιάς, κάθε μια από τις ηρωίδες ζει με διαφορετικό τρόπο το σκοτεινό μυστικό της οικογένειας που τις ενώνει σαν αόρατη αλυσίδα.

Ποια είναι η πρόκληση, αλλά και η δυσκολία αυτού του «τρισδιάστατου» μονόλογου;

Πρόκειται για τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες που υποδύεται μία ηθοποιός, η οποία μεταμορφώνεται στην κάθε ηρωίδα, μέσα σε ένα παιχνίδι ρόλων. Η πρόκληση και το στοίχημα από την αρχή ήταν να διαμορφωθούν οι καθαρές γραμμές του κάθε ρόλου, ως προς τη διάνοια, την ψυχική τους κατάσταση, τη σωματική συμπεριφορά και την εκφραστική τους ιδιαιτερότητα. Αυτή όμως είναι και η δυσκολία.

Δεν θα πρέπει η μία να θυμίζει την άλλη, αλλά παράλληλα να διαφαίνονται και κάποια κοινά στοιχεία, εφόσον πρόκειται για τρίδυμες αδελφές.

Όταν υπάρχει μια αόρατη αλυσίδα που μας κρατάει δέσμιους, το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να την εντοπίσουμε ή να τη σπάσουμε;

Πιστεύω πως πιο δύσκολο είναι πρώτα να εντοπιστεί η αλυσίδα που μας ενώνει αόρατα με την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τις σχέσεις, τους συνεργάτες και γενικότερα ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Το αν θα τη σπάσουμε ή όχι είναι θέμα προσωπικής επιλογής, για το πως και με ποιους θα συμπορευθούμε στο υπόλοιπο της ζωής μας.

Ό,τι μας κρατάει δέσμιους δεν είναι απαραίτητα ψυχοφθόρο. Θα μπορούσε να είναι δημιουργικό, μέσα από το αυθόρμητο της ψυχής και την επεξεργασία του πνεύματος.

Η βαθειά επαφή και σύνδεση του ηθοποιού με κάθε χαρακτήρα που υποδύεται, ανοίγει νέα μονοπάτια σε επίπεδο προσωπικής ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας;

Οι επιλογές των ρόλων δεν είναι πάντα τυχαίες. Πολλές φορές αντανακλούν την ανάγκη του ηθοποιού να εκφράσει μέσα από τον χαρακτήρα που, εν τέλει, αποφασίζει να υποδυθεί, την ψυχική κατάσταση που φέρει, τα θέματα που τον απασχολούν, την πραγματικότητα που βιώνει, τις εμπειρίες και τις αναζητήσεις του, σε δεδομένες στιγμές της καλλιτεχνικής του πορείας.

Όλα αυτά ανοίγουν μικρές χαραμάδες, ώστε μέσα από αυτογνωσία και βαθειά ενδοσκόπηση να προσεγγίσει τον χαρακτήρα που υποδύεται στην συγκεκριμένη φάση, αντλώντας υλικό από τα βιώματά του αρχικά, ώστε να μετουσιωθεί σε κάποιον άλλον που να αφορά όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τους θεατές που θα γίνουν κοινωνοί αυτής της διαδρομής.

Υπάρχει κάποιος ρόλος στην καριέρα σας, ο οποίος να σας επηρέασε συναισθηματικά, τόσο πολύ, ώστε να δυσκολευτήκατε να αποδεσμευτείτε;

Συνήθως, δύσκολα αποδεσμεύομαι από ρόλους. Δένομαι συναισθηματικά και δίνομαι ψυχικά τόσο, που υποφέρω για καιρό, ακόμα και αν έχουν τελειώσει οι παραστάσεις. Με έχουν σημαδέψει κάποιοι ρόλοι, κυρίως έργων κλασσικών και σπουδαίων, αλλά πιστεύω πως αυτό είναι το όφελος. Να συμφιλιώνομαι και να συμπορεύομαι μαζί τους, έως ότου αισθανθώ πως κάποια στοιχεία τους με έχουν κάνει, αν μη τι άλλο, καλύτερο άνθρωπο.

Ποια συναισθήματα σας προκαλεί η οικονομική κρίση και οι χειρισμοί της από τους κυβερνώντες;

Βιώνουμε καθημερινά μια εφιαλτική πραγματικότητα που δεν έχει τέλος, και αν θα έχει κάποτε, κανένας δεν γνωρίζει αν θα είναι αίσιο. Μου προκαλεί αηδία το «θέατρο» μέσα στο θέατρο, η πολιτική υποκρισία, η ανθρωποφαγική συμπεριφορά, η αναξιοπρέπεια, το εμπόριο ελπίδων, η σύνθλιψη των ονείρων, ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Αισθάνομαι ανήμπορη πολλές φορές να τα βάλω με τα τέρατα που βγαίνουν από το πουθενά, για να κατασπαράξουν ό,τι πιο πολύτιμο έχει απομείνει, την ευαισθησία και την αξιοπρέπεια.

Πόσο δύσκολα είναι πλέον τα πράγματα για τους ηθοποιούς;

Δύσκολα ήταν πάντα, κυρίως όσον αφορά στο θέατρο. Τα τελευταία χρόνια ακόμα περισσότερο. Οι ρόλοι αντιστρέφονται σαρκαστικά, όταν πρόκειται για δήθεν συνεργασίες, συσπειρώσεις και συλλογική δουλειά. Έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο, δυστυχώς.

Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη και το όραμα. Ίσως όμως και να πρόκειται για την ευκαιρία που μας δίνεται να αφήσουμε πίσω μας ό,τι επιδερμικό και εύπεπτο, να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να δούμε τι πραγματικά μας ενδιαφέρει, ώστε να γίνουμε πιο ουσιαστικοί και δημιουργικοί. Ο βασικότερος ρόλος για έναν ηθοποιό δεν είναι το φαίνεσθαι, αλλά το είναι.

Βιώνοντας μια κατάσταση που δεν μας αρέσει, ποιες διαστάσεις παίρνει η προσωπική μας ευθύνη για την ποιότητα της ζωής μας;

Έχουμε τεράστια ευθύνη για τον κόσμο, στον οποίο αποδεχτήκαμε να ζούμε, χωρίς αντίσταση και αντίδραση, σε μια ιστορία που ξετυλιγόταν μπροστά μας σιωπηρά, ύπουλα και εμείς δηλώναμε άψυχοι θεατές.

Οφείλουμε να πάρουμε θέση, ο καθένας με τον τρόπο του, απέναντι σε όσα κάποτε πιστεύαμε πως δεν μας αφορούν, γιατί ήταν ξένη υπόθεση. Θεωρώ πως δεν πρέπει να παρασυρθούμε και να μείνουμε στο περίβλημα, αλλά να επιμείνουμε σε όσα μάθαμε να αγαπάμε.

Η επίθεση που δεχτήκαμε ως λαός θα πρέπει να ξυπνήσει τις δημιουργικές μας δυνάμεις και τις πηγές έμπνευσής μας. Να ορθώσουμε ανάστημα σε όλα τα δήθεν και να παλέψουμε, χωρίς ευτελισμούς και παραλογισμούς, για τα ιδανικά και τις επιθυμίες μας, που μάλλον μέσα στη λαίλαπα της άθλιας καθημερινότητας, ξεχάσαμε στο σκοτάδι.

Τι σας κάνει να λέτε καλημέρα στη ζωή με αισιοδοξία;

Η αναζήτηση του ανυπόκριτου και αυθεντικού που συνδέει τους ανθρώπους, τους ωραίους ανθρώπους. Η ανιδιοτελής αγάπη των δικών μου και η δύναμη που μου δίνουν να συνεχίσω να ασκώ αξιοπρεπώς το επάγγελμα που επέλεξα. Η φλόγα που καίει στο εσωτερικό. Η χαρά της ίδιας της ζωής.

Ταυτότητα παράστασης: κείμενο: Κάρλος Φερρέρα, μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ και Δημήτρης Ψαρράς, σκηνοθεσία: Δήμητρα Αράπογλου, σκηνογράφος: Έλενα Χριστούλη, ενδυματολόγος: Δέσποινα Χειμώνα, σχεδιασμός φωτισμών-video :Βασίλης Κλωτσοτήρας, μουσική σύνθεση: Μάριος Αριστόπουλος, κινησιολογική επιμέλεια: Ελβίρα Μπαρτζώκα. Ερμηνεύει η Μίνα Χειμώνα.

Πληροφορίες: Altera Pars, Μεγ. Αλεξάνδρου 123 – Κεραμεικός, τηλ.: 210 3410011. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.15 (για περιορισμένες παραστάσεις). Τιμή εισιτηρίου: 15 και 10 ευρώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ