Η Πέγκυ Σταθακοπούλου μπαίνει στα άδυτα της «Τερέζα Ρακέν» του Εμίλ Ζολά και σε μία ξεχωριστή διασκευή και σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, ξετυλίγει στο click@Life τις άγνωστες πτυχές της.

Η ηρωίδα του διάσημου μυθιστορήματος του Εμίλ Ζολά, «Τερέζα Ρακέν», ζωντανεύει στο πρόσωπο της ηθοποιού Πέγκυς Σταθακοπούλου, στην -ειδικά διασκευασμένη για το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν- παράσταση, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.

Το σκοτεινό μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά πρωτοπαρουσιάστηκε το 1867 και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, καθώς θεωρήθηκε τολμηρό, ακραίο και από άλλους «χυδαίο» ή απλώς πορνογράφημα, αφού περιγράφει μια ιστορία για έναν παράνομο έρωτα με εγκληματικές συνέπειες.

Το θέμα της «Τερέζ Ρακέν» (πρωτότυπος τίτλος) έγινε αγαπημένο αντικείμενο της μετέπειτα λογοτεχνίας, του θεάτρου, αλλά και του κινηματογράφου. Με τον ίδιο τίτλο, έγινε θεατρικό από τον ίδιο τον συγγραφέα, θεατρική διασκευή και όπερα.

Πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές βασίστηκαν στην ακριβή ιστορία του Ζολά, από τη βωβή «Τερέζ Ρακέν» του Ζακ Φέηντερ, μέχρι το «Ο Ταχυδρόμος χτυπά δύο φορές» του Τζέημς Κέη ή την κορεάτικη «Δίψα» του Παρκ Τσαν Γουκ.

Η Τερέζα είναι χρόνια παντρεμένη με τον ασθενικό Καμίγ. Μένουν στο Παρίσι μαζί με τη μητέρα του και συντηρούν ένα μαγαζί. Σε μια από τις καθιερωμένες συγκεντρώσεις για ντόμινο, στο σπίτι των Ρακέν, εμφανίζεται ο παλιός φίλος του Καμίγ, ο ζωγράφος Λωράν. Ένα άγριο πάθος γεννιέται ανάμεσα σε εκείνον και την Τερέζα, το οποίο οδηγεί στη δολοφονία του συζύγου της.

Οι δύο –υπεράνω πάσης υποψίας- εραστές κατορθώνουν να παντρευτούν, μετά τον θάνατο του Καμίγ, με τις ευλογίες της κυρίας Ρακέν, αλλά και των φίλων τους.

Οι δύο εγκληματίες ξεφεύγουν από τη δικαιοσύνη. Υπάρχει, όμως, μια τιμωρία πιο φριχτή κι από τη θανατική ποινή. Μια τιμωρία που την επιβάλλει η ίδια η συνείδηση...

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου γίνεται η σκοτεινή γυναίκα της ιστορίας και, καθώς εμπλέκεται σε ένα πρωτότυπο θεατρικό παιχνίδι, με αφορμή την πιο διάσημη ιστορία έρωτα και τιμωρίας, μας μιλάει για την παράσταση, για συναισθήματα της αλλά και για το ελληνικό γίγνεσθαι.

Το έργο θεωρήθηκε τολμηρό στην εποχή του. Σήμερα πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί;

Η «Τερέζα Ρακέν» εξακολουθεί να είναι και σήμερα το ίδιο τολμηρό, όσο και ακραίο έργο. Είναι μια σκληρή ιστορία ενός θυελλώδους παράνομου έρωτα, που τολμάει να γεννηθεί μέσα στην πλήξη και την κοινωνική σύμβαση (ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της δικής μας εποχής), να βιωθεί απόλυτα και χωρίς όρια για λίγο, για να οδηγήσει τελικά τους δύο «καταραμένους» στο έγκλημα, στην εμμονή, στις τύψεις, στον αλληλοσπαραγμό.

Το έργο σκαλίζει βαθιά την ανθρώπινη ψυχή και διερευνά περιοχές σκοτεινές, που καθένας από μας ξέρει πως κρύβει μέσα του. Αυτή η ανατομία της ανθρώπινης ψυχής είναι που κάνει το έργο ανοιχτό σε κάθε εποχή.

Ποιες σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ψυχής επιχειρεί να εξερευνήσει η παράσταση;

Η παράσταση διατρέχει έννοιες, όπως ότι ο απόλυτος έρωτας των σωμάτων οδηγεί σε μια στενή και ανοιχτή ένωση των ψυχών, καταργεί κάθε έλεγχο και γεννάει επιθυμίες και, κάποτε, θεσπέσια οράματα ή ότι ο ερωτευμένος που δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερα το πάθος του, χάνεται σε δρόμους απελπισίας κάποιες φορές και επιζητεί τον θάνατο ή τον αφανισμό.

Μέσα σε έναν τέτοιο τρελό παροξυσμό, θέλουμε μόνο να υποκύπτουμε στις αδυναμίες μας, το εγώ είναι πάντα παρόν και ο θάνατος φαντάζει σαν να είναι ο μόνος τόπος, για να γλυτώσεις από την άβυσσο.

Που εστιάζει η σκηνοθετική ματιά της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου;

Η σκηνοθετική ματιά διατηρεί το πνεύμα, την ατμόσφαιρα και την αισθητική ενός σκοτεινού ψυχολογικού θρίλερ, με φόντο το Παρίσι του 1867. Όμως υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.

Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου δεν έχει μόνο σκηνοθετήσει την παράσταση, έχει κάνει τη διασκευή από το μυθιστόρημα του Ζολά με έναν μοναδικά ποιητικό τρόπο, μένοντας πιστή στον υπέροχο λόγο του εκπληκτικού συγγραφέα, αλλά ταυτόχρονα αφήνοντας ελεύθερο τον εαυτό της να ονειρευτεί ένα θεατρικό κείμενο που δημιουργήθηκε για τους ηθοποιούς της. Με αφοσίωση και αλήθεια δημιούργησε τη δική της μαγεία.

Τι σας γοητεύει στην ηρωίδα που ενσαρκώνετε;

Με γοητεύουν οι σιωπές της, ο τρόπος που παρακολουθεί τη ζωή να την προσπερνάει. Με μαγεύει το βλέμμα της που άδειο περιπλανιέται, με τρομάζει το -χωρίς όρια- πάθος της, αναζητάω τη δύναμή της μπροστά στον θάνατο και αυτή την ακραία ένταση που την φορτώνεται στις πλάτες, μέχρι να σωριαστεί ψυχικά και σωματικά.

Τι σας τρομάζει στον τρόπο που σκέφτεται και πράττει;

Με τρομάζει ο τρόπος που αντέχει την απουσία, άλλοτε της ίδιας της ζωής της, άλλοτε του έρωτα, άλλοτε της γαλήνης. Ο τρόπος που αυτοεξορίζεται, ο τρόπος που ελπίζει πως, επιτέλους, κάποιος θα την αποσπάσει από τη θολή της καθημερινότητα.

Αγνοώ ακόμα, και παλεύω σε κάθε παράσταση με τις μυστικές της ισορροπίες, τους πόθους της και κάθε τι ανεκπλήρωτο.

Πιστεύετε στη θεία δίκη;

Ναι, πιστεύω πως το κακό επιστρέφει πάντα σε όποιον το προκαλεί. Πολλές φορές, σε χρόνο ανύποπτο και με μορφή παράταιρη, αλλά επιστρέφει.

Πως αισθάνεστε για την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στη χώρα μας;

Αισθάνομαι την τεράστια ανάγκη να επαναστατήσω απέναντι στις μικρότητες της εποχής μου. Σαν να μην ανέχομαι ούτε στιγμή πια τη βλακεία, τα αισχρά και ανόητα που συμβαίνουν. Δεν θέλω να μάχομαι μόνο για τον εαυτό μου, ούτε για την τελειότητα. Θέλω να σταθώ δίπλα σε άλλους που αγωνιούν, όπως κι εγώ. Ψάχνω να βρω έναν δρόμο, ψάχνω μια καινούργια αλήθεια για το αύριο.

Αν, ως πολίτες, κρατάμε την τύχη και το μέλλον μας στα χέρια μας, από που πρέπει να αρχίσουμε, για να ανατρέψουμε τα κακώς κείμενα;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Νομίζω, όμως, πως η αφετηρία πρέπει να είναι πάντα ο εαυτός μας. Πρέπει καθένας μας να ξανακοιτάξει την πορεία του, τις πραγματικές ανάγκες του, τις αλήθειες του και, πάνω από όλα, τα ψέματα του. Πρέπει να απομακρυνθούμε από ό,τι και όσους μας διαφθείρουν, να ξαναδιαλέξουμε τους φίλους μας, να στηρίξουμε τον άγνωστο που μπορεί να χρειάζεται τη βοήθεια μας, να ξαναγαπήσουμε τη δουλειά μας και να την κάνουμε με αγάπη και γενναιοδωρία.

Πρέπει να επισκεφτούμε μαζί με τα παιδιά μας ξανά τα μουσεία μας και να νιώσουμε και πάλι συγκίνηση και λατρεία για τον τόπο μας και τον πολιτισμό μας. Ίσως έτσι, γίνουμε λίγο πιο τολμηροί και θαρραλέοι. Ίσως έτσι, διαλέξουμε καινούργιους ανθρώπους, για να μας κυβερνήσουν. Ίσως έτσι, η χαρά μας πάψει να είναι μονάχα ενοχή. Οι αλήθειες του αύριο, νομίζω πως τώρα γεννιούνται μέσα μας.

Ταυτότητα παράστασης: μετάφραση-διασκευή- σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου, σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης, κοστούμια: Ντόρα Λελούδα, φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, μουσική επιμέλεια: Αθανασία Καραγιαννοπούλου, βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Κόντα. Παίζουν: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Θανάσης Κουρλαμπάς, Αλίκη Αλεξανδράκη.

Πληροφορίες: Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5 – Αθήνα, τηλ.: 210 3228706. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: βραδινές: Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15, Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή στις 20.00. Απογευματινή: Σάββατο στις 18.15. Τιμές εισιτηρίου: Παρ., Σαβ., Κυρ.: 20 ευρώ, Τετ., Πέμπ., Σαβ. απογευματινή: γενική είσοδος: 15 ευρώ, φοιτητικό-ομάδες-σύλλογοι: 15 ευρώ, νεανικό κάτω των 25 ετών: 10 ευρώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ