Η Ημέρα της Μητέρας για πολλούς είναι ίσως η πιο συγκινητική γιορτή του χρόνου. Η ημέρα που γιορτάζει απανταχού η πιο αληθινή και ανυπέρβλητη αγάπη.

Όσο είμαστε παιδιά, η μαμά είναι η πιο ζεστή και προστατευμένη αγκαλιά, που τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί και τίποτα δεν μπορεί να την «σπάσει». Είναι η ηρωίδα μας, ο άνθρωπος που μπορεί να τα καταφέρει όλα και στο τέλος της ημέρας να μας περιμένει και πάλι, αποκαμωμένη, να μας ζεστάνει στη «φωλιά» των χεριών της.

Στην εφηβεία, η μαμά παραμένει η αγκαλιά που θα μας παρηγορήσει, αλλά ταυτόχρονα μεταμορφώνεται και σε μια φιγούρα εξουσίας που μπορεί να μας χαλάσει τα σχέδια για πάρτι, εκδρομές και ξενύχτια και να οδηγήσει τις ορμόνες της ηλικίας μας να ξεφωνίσουν «σε μισώ», σπάζοντας την καρδιά της στα δύο.

Μεγαλώνοντας, όσο πιο μακριά της είμαστε, τόσο σταματάμε να τη θεωρούμε δεδομένη, τόσο περισσότερο αναζητάμε τη συμβουλή της, το χαμόγελό της, την παρέα της, το φαγητό της, τη βοήθειά της. Τότε είναι που θα την πάρουμε να πάμε βόλτα στα μαγαζιά, στο θέατρο, για καφέ, να πούμε τα νέα μας και να ακούσουμε και τα δικά της. Κι αν γίνει ποτέ γιαγιά κι εμείς μπούμε στο πετσί του ρόλου της, τότε γίνεται πλέον η πιο στενή μας φίλη.

Και είναι απίστευτο πώς νιώθουμε τη σκέψη της και την αγκαλιά της, την έγνοια της και την αγάπη της, ακόμη κι όταν δεν είναι μαζί μας με φυσική παρουσία.

Γιατί οι μαμάδες είναι μέσα μας. Και έχουν φροντίσει να παραμείνουν μέσα μας για πάντα, να μας χαϊδεύουν τα μαλλιά και να μας δείχνουν διακριτικά τον δρόμο. Πώς το καταφέρνουν αυτό;

Ήταν οι πρώτες που μας δίδαξαν την πιο αγνή μορφή αγάπης και μας έδειξαν έμπρακτα πως η αγάπη υπάρχει και είναι παντού.

Ήταν αυτές που μας έμαθαν να εκτιμάμε αυτά που έχουμε κι αυτά που καταφέρνουμε και να μην τα συγκρίνουμε με τα κεκτημένα των άλλων.

Ήταν αυτές που μας βοήθησαν να πιστέψουμε στον εαυτό μας, να αγαπήσουμε το σώμα μας και να αγκαλιάσουμε τη διαφορετικότητά μας, που σε εκείνα τα παιδικά χρόνια μας φαινόταν βασανιστική.

Ήταν αυτές που μας έβαλαν όρια, για να μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε και να σεβόμαστε.

Ήταν αυτές που αποτέλεσαν τη σταθερά στη ζωή μας, όταν όλα έμοιαζαν να καταρρέουν.

Την Κυριακή είναι η ημέρα τους. Είτε βρίσκονται δίπλα μας, είτε όχι. Με τα λάθη τους και τα σωστά τους. Αλλά προπάντων με αυτή τη ζεστή αγκαλιά τους που ζωντανεύει πάντα το παιδί μέσα μας.  

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ
[email protected]